"Ne sanıyorsun sen kendini? Sevgili değiliz, asla olamayız, sen beni korkutuyorsun ve zarar veriyorsun!" Dedim direkt, kısa bir sessizliğin ardından adım seslerini duydum, duymamla kapıya depar atmam bir oldu, ama geç kalmıştım. Saçlarımdan sertçe tutarak beni yatağa sertçe fırlattı, sırtımın acısıyla dudaklarımı çığlık atmak üzere araladım, ama saniyeler içinde üzerime çıkması ve ağzımı kapaması bir oldu. Saç diplerimdeki acı da artınca gözlerim yaşardı. Artık onu görüyordum, gözlerinin içi kıpkırmızı olmuştu, göz bebekleri ise oldukça koyulaşmıştı, korkutucuydu. Yüzüme iyice yaklaştı, hırıltılı nefesini dudağıma üfledi. "Olamayız öyle mi? O zaman izle ve gör, yavaş yavaş bana aşık olacaksın Rojbin, istemesen de olacaksın!" Dedi ve dudaklarını dudaklarıma bastırdı. !!!DİKKAT!!! BU KURGUDA KLİŞE, SADİSTLİK VE İŞKENCE VARDIR! AYRICA RUHLARLA İLGİLİ BİR KİTAPTIR, ONA GÖRE YORUMLARINIZI YAPIN!!!

Boş kalan son sayfa dolmadan, kibritler yere saçılmadan, yanan son mum sönmeden, bu yabancı duman her yanımızı sarmadan ve onlar beni bulmadan bul beni...

Gürültünün içinde boğuluyor gibi oluyorum. sanki kıyamet kopuyor herkes kaçıyor sadece ben kalıyormuş um gibi oluyorum. hiçbir şey duymak istemiyorken kulaklarımı herşeye karşı kapatmış ken sanki kendimi uçsuz bucaksız bir kuyuya mahkum etmişim gibi oluyorum... Bazen de karanlık boğuyor beni. Hüzün boğuyor mesela. Ama hâlâ nefes alıyorum işte bir şekilde. Hayat pençelerini takmış bırakmıyor yakamı. Kıyamet kopsa umurumda olmaz diyorum mesela. Sonra ufacık bir uğultuda kiyametim kopuyor. Gözlerimi korku bürüyor. Sormuyor değilim kendime bu kadar çok istiyorken neden korkuyorsun diye. Ama cevabını bulamıyorum. Her türlü yoruyor hayat. En Mutlu günde bile sıfır sıkıntılı sıfır sorunlu bir gün dahi geçirsem bir türlü gülümseyemiyorum. Bazen unutuyor dudaklarım kaçamak bir gülüş atıyor ama sadece saniyeler sürüyor. Gülümsemem ile birlikte içime bir kor düşüyor. Sebebini yine herzamanki gibi bilmiyorum. Geçmişim mi yakıyor içimi yoksa geleceğimin endişesi mi? Bunu da bilmiyordum. Ne yazık hiç bir şey bilmiyormuşum meğerse çok şey bildiğimi düşünürdüm.

"Tüm gökyüzünü gözlerine taşımışsın. O maviliği bazen kara bulutlar örtmüş, bazen sağanak almış; hiç utanmadan akmış gözlerinden bir bir..." "Sana herkes kıymış ama sen kimseye kıyamamışsın. Nefret edenlere inat hep daha çok sevmişsin. Her yürümeye çalıştığında düşmüşsün. Sana çelme takanlar düştüğünde de, onlara el uzatan yine sen olmuşsun." "Sen, senden nefret eden bu koca gökyüzünü, hiç gocunmadan gözlerine sığdırmışsın. Yağmurun en ufak bir damlası bile kimseye değmesin diye hem de..." Gelecekten şimdiye uzanan ince bir ip... Bir gece, gördüğü bir grup adamın hayatını değiştireceğini bilemeyen bir kadın. Zamanın acı gerçeği karşısında imkansızı oldurmaya çalışan bir adam. Kapı aralandı, gelecek göründü... İki farklı zaman, iki farklı insan. Ve bundan doğan bir aşk. Zamana karşı verilen bir mücadelede kazanan kim olur? Zaman mı yoksa aşk mı? Burası, zamanın hiç görmediğiniz yüzü. Akrep ve yelkovanın, dakika ve saatin çok ötesinde... Burada, zaman hakkında bildiklerinizi unutun. Buradasınız. Zamanın durduğu o noktada.