Bazı yaralar görünmez... Bazı insanlar da sessizce iyileştirir. Akça, dünyaya güvenini kaybetmiş bir kız. Kartal ise geçmişin gölgesinde sertleşmiş bir adam. İkisinin yolu bir yol ortasında kesişti; o yol onların başlangıcı oldu.. ••• "Bir daha yüksek sesle konuşma yok tamam mı?" Sesinde yumuşak bir tını vardı. Normalde ona göre olmayan bir sesti. Yutkunmamak için kendimi zor tuttum. "Niye ki?" Demeden edemedim. Merak ediyordum benim ondaki yerim neresiydi? "Sesinin kısılmasını istemiyorum Akça." "Niye?" Dedim tekrardan. Sinirlenmesini bekledim ama sakince soruma cevap verdi. "Senin sesini duymam gerekiyor." "Niye?" Sabır diler gibi başını iki yana salladı. Yüzünü yüzüme yaklaştırıp gamzelerini göstererek gülümsedi. "Sesin bana huzur veriyor."

Aldatıldığını öğrenen Lavinya Dinçer'in tek hedefi kocası Koray'dan intikam almaktır. Hayatını okulu ve Koray'dan alacağı intikama bağladığı anda gittiği spor tesisi olan Krizantem'de kaçırılır. Artık hayatı daha da karmaşıktır çünkü eşinin gerçek yüzüyle tanışmıştır. İntikam planı için anlaştığı Ufuk, Melis ve Berk ile önce yakınlaşır, ardından da aile olma yolunda ilerler. Her geçen gün öğrendiği gerçekler sırtına binecek ve onda yoğun etkiler bırakacaktır. Bu sırada hissetmemesi gereken duygulardan kaçmaya çalışırken tüm doğruları tepetaklak olur. Şimdi, maceralarına eşlik etmeye hazır mısınız? "Hayat nedir ki sınırsızca yaşamayı bilmiyorsak?" *** Bu hikayede masum karakterler arıyorsanız bulamayacaksınız. Burada yalnızca ihanetin lekesine bulananlar nefes alır. *Bu kitapta, olumsuz örnek oluşturabilecek bazı davranışlar ve etik değerleri göz ardı edebilecek karakterler yer almaktadır. Aldatma, şiddet gibi konulardan rahatsız oluyorsanız rahatsız edici sahnelerle karşılaşabileceğiniz hakkında bilgilendirmek istedim. Sevgilerimle, Bade. ❤️

Açıklama yok

İzem vardı. Bir çocuktan daha fazlası, Bir kurbandan daha kırığı. Adı fısıldanmazdı, çünkü korkulurdu. Babası ona dua değil, cehennemi öğretti. Bodrumda büyüdü. Karanlık, onun teninde iz. Zincir sesi ninniydi, Kapı gıcırtısı kıyamet. Camdan ayakkabı yoktu, Camdan bir kalbi vardı paramparça. İlker, baba değil, cellattı. Her sabah, İzem yeni bir yara öğrenirdi. Ama bir gün, O küçük kız, aynaya bakıp kendi adını kustu. "İntikan," dedi sessizce. "Ben artık sadece hayatta değilim. Ben geri döndüm." Şimdi o hikâyede, Ne prens masum, Ne de kurtarıcı temiz. İzem konuştuğunda dünya susar. Çünkü bu defa, Adalet bir masal değil. Bir kızın ellerinde şekillenen Keskin bir bıçak. Ve o bıçak, İlker'in adını çoktan kazıdı.