O günden itibaren sürekli birlikteydik. Hyunjin ve ben köfte ve patates gibiydik. O bana ağaca tırmanmayı öğretti. Ben de ona ağaçtan sarkmayı. O benim derslerime yardım etti, ben de ona ütü yapmayı öğrettim. Bazen de dışarıda oturup yıldızları beklerdik. Dedesinin onu merak edeceğini söylerdi. Biraz daha kal derdim, kalırdı.

zihninin güneş doğmayan beyaz platolarında kaybolmuş yetim kumral çocuk ve tütün kokulu nazende sevgilisinin silueti. [!!angst.]

-under the sky in room 553, i discovered you and i- "Hastanedeki origamiden kalpler geleneğini hiç duymuş muydun?" Kalbi alan çocuk heyecanla inceledi, neşeyle başını salladı. "Evet! Annem dedi ki ne zaman birisi cennete gitmek için hastaneyi terk etse hepimiz onlar için kağıttan kalpler katlarız! Bunun gibi, bunun gibi!" "Bu doğru." diye kıkırdadı Soobin. "Ama nasıl başladığını biliyor musun? Burada, bu odada başladı. Kaybettiği aşkı için her gün kağıttan bir kalp katlayan, her yaptığının onu o gözlerin açılacağı güne biraz daha yaklaştıracağını uman bir çocuktan." "Ne yazık ki onun için o gün asla gelmedi." Diğer bir deyişle, birbirine sahip olmanın ne demek olduğunu çok geç olana kadar fark etmeyen çok yakın iki çocukluk arkadaşının umutsuz aşk hikâyesi, özlem, kaybolmuş umut, karşılıksız aşk ve aralarındaki tüm trajedilerden derlenmiştir. ________________________ Hikâye bana ait değildir, sadece bir çeviridir. Orijinal eseri ao3'te spellfire isimli kullanıcıdan okuyabilirsiniz.