İnsan her yara aldığında daha çabuk iyileşir mi gerçekten? Yoksa o yaralar zamanla sadece daha derine mi işler? Acı, yalnızlık ve bitmek bilmeyen karanlık... Bunlar büyürken bana eşlik eden tek duygulardı. Çocukluğum onların nefretin gölgesinde sessizce kayboldu.Sevilmenin ne olduğunu bilmeden, ağır bir sessizlik içinde geçti. Büyüdüğümde yanımda yalnızca alıştığım o soğuk boşluk vardı. Yaralar birikti, izler derinleşti. Hepsi bir şekilde geçti ya da geçmedi. Şimdi geriye ne kaldı bilmiyorum; sadece bir boşluk, sessiz ve sonu olmayan bir boşluk...

Alpar Karan Ateşoğlu Otoriter bir Cumhuriyet Savcısı Hata yapmaz,kural tanımaz Peki ya yeni ailesine alışabilecek mi ? Yeni ailesi onun kendi hayatına koyduğu katı kuralları yıkabilecek mi ?

Karışmış iki bebek. Bir araya gelen iki aile.. ~ Herkesin hayatında acılar oluyordu.. Önemli olan günün sonunda bir arada kalabilmekti. Şu an için şükür ediyordum ve kimse bilmese de içimden bir söz verdim kendime. Ne olursa olsun, bu aileyi bir arada tutmak için her şeyi yapacaktım. ~

"Ben; kimsenin gitmediği bir mezar, kimsenin sulamadığı bir çiçek, yası tutulmayan bir ölüydüm." Babasını kısa bir süre önce kaybeden Eflâl Karviras annesinin 2. evliliğini yapışı ile alt üst olan hayatı iyice alt üst olmuştu. Annesi ile arası zaten bozuk olan genç kız babasının ölümünü fırsata çeviren annesine karşı olan kini içinde gitgide harlanırken içinde ki kor öfke herkesi yakacak cinstendi. Bir tarafta ise annelerini 7 yıl önce kaybeden 5 çocuk ve karsını hala minnetle ana bir adam vardı. Eflâl nefretini onlara da mı kusacakdı, içinde ki yangına onlarda mı tabi olacaktı yoksa Eflâl için de ki yangın ile tek başına boğuşurken yok olacak adete külleri bile kalmayacak mıydı? EFLÂL KARVİRAS şüphesiz içinde ki yer alan kor öfkeye rağmen umudunu kaybetmeyen 17 yaşında bir genç kızdı. Hırçınlığı, nefreti, kini sadece onu öldürürdü. O sadece mucizelere inanırdı, hayat en umutsuz anlarda karşısına süprizler çıkaracağına inanan bir kızdı, ta ki bir gün mucizelerin sadece masallarda olduğunu anlayana kadar... Not: Kurguda Alparslan öz babası çıkmayacak, bilginize. Kurgu fikri bana aittir. En ufak yeri dahi çalınamaz. Kurgu da olan sahneler ile ilgili benzerlikler görmek istemiyorum. Gerekeni yapmaktan çekinmem. Lütfen herkesin kendine ait bir fikri olsun, başkasının fikrini çalmayın lütfen. Her hangi bir cümlemin kullanılmasina veya olayların benzetilmesine iznim yoktur. Bu durumda kitabı bana bildirmektan çekinmeyin lütfen ve tabii ki de kitabı şikayet etmeyi ve o kitabın okuyucularına da bu durumu bildirmeyi unutmayın.

aile konulu yeni hikayem

Abiler hikâyesi... Dört kardeşin en küçüğü, Hilal, onun hikâyesi bu. İki abisi, bir ablası, anne ve babası ile yaşadığı evden bir parça bu hikâye; Hilal'in hüzünleriyle harmanlanmış bir hikâye. Keyifli okumalar dilerim...

Lösemi olduğunu öğrenen Günce Işıl bu yetmezmiş gibi birde ailesinin öz olmadığını ve doğduğunda bebelerin karıştığını öğrenir

Üvey ailesinden şiddet gören melek hayat onun yüzüne güler mı? Tam yeniden hayata geri dönüyor derken bu sefer ona takıntı olan adamın karşına güçlü durabilir mi? .... "Ateş abi?" "bebeğim" Duydum söz ile şok oldum iki adım geri gitmeme neden oldu bu olmazdı "𝐛𝐞𝐛𝐞𝐠𝐢𝐦 𝐬𝐢𝐧𝐢𝐫𝐥𝐞𝐧𝐢𝐲𝐨𝐫𝐮𝐦 𝐯𝐞 𝐛𝐞𝐧𝐜𝐞 𝐬𝐢𝐧𝐢𝐫𝐥𝐢 𝐡𝐚𝐥𝐢𝐦𝐢 𝐠𝐨𝐫𝐦𝐞𝐤 𝐢𝐬𝐭𝐞𝐦𝐞𝐳𝐢𝐧 𝐲𝐨𝐤𝐬𝐚 𝐡𝐢𝐜 𝐢𝐲𝐢 𝐨𝐥𝐦𝐚𝐳" "𝐥𝐮𝐭𝐟𝐞𝐧 𝐝𝐮𝐫" "𝐒𝐬𝐬 𝐚𝐠𝐥𝐚𝐦𝐚 𝐛𝐞𝐛𝐞𝐠𝐢𝐦 𝐛𝐢𝐫 𝐬𝐞𝐲 𝐲𝐚𝐩𝐦𝐚𝐲𝐚𝐜𝐚𝐠𝐦 𝐬𝐚𝐝𝐜𝐞 𝐬𝐞𝐧𝐢 𝐨𝐳𝐥𝐞𝐝𝐢𝐦 𝐠𝐢𝐝𝐢𝐲𝐨𝐫𝐮𝐦 𝐭𝐚𝐦𝐚𝐦 𝐦𝐢 𝐚𝐦𝐚 𝐲𝐚𝐤𝐢𝐧 𝐳𝐚𝐦𝐚𝐧𝐝𝐚 𝐤𝐚𝐯𝐮𝐬𝐮𝐫𝐮𝐳" 𝒃𝒆𝒃𝒆𝒈𝒊𝒎 Evet bu oydu, hafızam sanki tekrar yerine gelmiş gibiydi dolu gözler ile ateş abiye bakarken o ise sadece sert bir şekilde bana bakıyordu, o gece beni taciz eden kişi oydu ben kabus görmemiştim Gözüme iki damla yaş dökerken daha fazla dayanamadım, koşmak için arkamı dönmüştüm daha üçüncü adım atmadan beni çoktan yakalamıştı, bileğimden tutup kendisine çekti şuan sırtım ona dönüktü nefesi saçlarımın üzerine hiss ediyordum ve bu midemi bulandırıyordu Göz yaşlarımı tutmayarak ağlamaya başladım gitmek istiyordum daha yeni kendimi toparlanırken tekrar aynı şeyleri yaşamak istemiyorum "lütfen bır-ak beni gidiyim" "daha yeni kavuştuk sevgilim bırakmaya hiç niyetim yok" .... "IMDAT-" Burnuma bastıran bez parçası ile kendimi göz yaşlarım ile karanlığın için de bıraktım

Altı kardeş, aynı evde yaşayan çocukluk dostlarıdır. Kardeşlerden ikisinin aşık olması ile denge bozulacağından dolayı bu aşk hep gizli kalmak zorundadır. Fakat seneler sonra kardeşlerden biri diğerlerine ihanet edet ve evden atılır... seneler sonra şehrine dönen Hayal İzci ise şehirdeki ilk gününde kardeşleri ile karşılaşır... Yazardan; HER HAFTA SALI GÜNÜ YENİ BÖLÜM.

Gün Güzeli. Sabahın ışıklarıyla doğan güzellik, Efsun Tanseli. * "Bugünün tarihi yok. Bugün 4 Mart. Durun lütfen bu öylesine bir tarih değil, bugün ölüm demek, bugün kayıp demek. 4 Mart. Kayıp ve ölüm. Afra ve Efsun demek." Öylesine değildi bu konuşmalar yazılmalıydı tarihte kalmalı unutulmamalıydı. 20 yıl. Onca yıl. Kayıplar. "Efsun Tanseli, hayır. Berfu Ergün. Çizin altını, Efsun değil artık Berfu. Karalayın Tanseli'yi yazın üstüne Ergün. Yok edin Efsun Tanseli'yi, ben Berfu Ergün." *