Birgün bir aile varmış. Anne ve kızı tabi ki annesi çok zengin kolunda bilezikler. kız bunları kıskanır. Sonra yıllar sonra Annesi ölür.. Ve buda önce bir üzülme sonrada bi sevinç meydanaa gelir.Kızın erkek arkadaşı birgün evde parti yapar ve kıza anneden kalan hicbirsey olmadığı için fazla bişey alamaz. Sonra aklına annesinin mezarı gelir.Hemen gidip mezari kazıp kolu keser.Sonra bilezikler alır ve bozdurur. Sonra partide güzelce eğlenirken , telefon gelir; -BILINMEYEN NUMARA Geliyorum (ses hafif bugullumsu) -KIZ siz kimsiniz -BILINMEYEN NUMARA yine bir aynı şekilde gelliyorumm sonra ardından biraz korkar ve lavaboya gidip elini yüzünü yıkar sonra telef on çalar ama kız bakmaz.1.30 saat sonra falan kapı çalar ve kız kapıya bakar. Yaşlı bir teyze vardır. Buyur teyze diye sorar.Teyzede evladım 1 bardak su verirmisin der. Kız getirir ve verir suyu.Ama teyze tutamaz.Sonra kız niye tutmadı der ve teyze ağzını açmadan kız onu görür ve öylece kalır: Teyze nin bir kolu kesiktii. . NOT:

Emily adında kızın macera ve paranormal dolu günlerine anlatıyor.

Tek Aşk Beşiktaş'k :-) <3

Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.