Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.

''Seni seviyordum işte. Neden anlamadın, neden yaptın bunları?. Neden kandırdın beni söylesene.'' Dedi Deniz. Bu halini gördükçe içim acıyordu. Ben onun beni böylesine sevdiğini bilmiyordum ki. Gelip geçicidir diye düşünmüştüm. Ama şimdi onu üzdüm. En nefret ettiğim şey bir kızın ağlamasına sebep olmak. Ne kadar piç bir insan olsam da, bir kızı ağlattığımda kendimden nefret ediyordum. Bugüne kadar hiç bir kız benim için böyle ağlamamıştı. Kelimeler boğazımda düğümlenirken Deniz konuştu. ''İlk defa yaşadım ben böyle bir sevgi,aşk. Ben aşık olmaktan korkuyorum artık. Senin yüzünden hepsi.'' Ağzımı birkaç kere açıp kapattım. Ne söyleyeceğimi bilemiyordum. Aşka olan inancını kaybetmişti benim yüzümden. ''Gidiyorum ben. Seni kendinle bırakıyorum. Mutlu ol en azından. Ben olamadım sen ol.'' Dedi ağlayarak. Arkasını döndü ve uzaklaşmaya başladı. Sesimi bulabildiğimde iki kelime çıktı ağzımdan. ''Benden Vazgeçmesen?''. Aşkına karar veremeyen bir kız, Onu teselli edene, ve onu gerçekten sevene mi? Yoksa herşeye rağmen vazgeçemediğine mi aşık olacak?.