"Ağlamak istemiyorum!" diye mırıldandı kalan son mecaliyle. Kulaklarını çocukların ağlayışları, kadınların çığlıkları doldurdu.Bu bir felaketi! Melodi bir felaketin kurbanıydı...Başını iki yana salladı acıyla. "Bırak onları! İstediğin benim gözyaşlarım değil miydi? Dokunma onlara! Görünme onlara nolur... Ben sana," du...
Beyaz sis değildi yaşananlar,Kara sisti gerçekler.Gerçek kime göre neye göre kimse sorgulamadan herkes yapıyordu bu ihanet dansını.Sahnede ışıklar altında mı yoksa karanlığın içinde ışığı izleyen mi gerçek?Işık gerçek ise görür herkes berraklığını.Karanlık gerçek ise işte o zaman farketmez kimse bu aptallığı,kapatır...