Yalnızlığın en kuytu köşesinde bulunan, beyazın saflığını kaybetmiş ve karanlığın sarıp sarmaladığı iki insan... Şebnem ve Selim bir katilin peşinden giderken yapayalnızlığa her gün daha çok batıyor ve yavaş yavaş yapayalnızlığın ta kendisi oluyorlardı.
"Aşk yıldızlara benzer, yıldızlar da sana. Umudunu sevdim ben senin, umutsuzluğunu sevdim. Hiç göremesem bile orada olma ihtimalini sevdim." İstiyordu erkek. Aşkı tüm hücrelerinde hissetmek istiyordu. Korkmadan yürüyordu ölüme. Seviyordu ve bundan asla vazgeçmeyecekti. Biliyordu çünkü, Aşk yoksa hayat yoktu onun için...