"Fedakarlık ruhuna serpildikten sonra bambaşka bir kadına dönüşmüştü." Fedakarlığın ruhuna serpildiği güne kadarJulian sadece kendisini düşünen bir kadındı. Ya da o öyle olduğunu düşünüyordu. Elena'nın kimsesiz kaldığını gördüğünde bebeğin ağlaması onu o kadar etkilemişti ki bebeğin göz yaşları sanki içindeki bencilliği yıkayıp götürmüştü. Julian, Elena için birçok şeyden vazgeçmişti ama hiçbir zaman pişman olmamıştı. Fakat yine de emeklerini hiçe sayamazdı. Belki Elena için geçerli değildi bu ama başkası olduğunda gözünü bile kırpmazdı. Ölü olsa bile...

Şarkılar yalan söylüyormuş Baran, kimse kimseyi öldürmüyormuş sevdadan... Şayet öyle olsaydı, girmez miydim benim için kazdığın mezara? Düşmez miydim o dipsiz çukurlara, karanlık kör kuyulara... Şiirler de yalan söylüyormuş Baran, düşülmüyormuş öyle ha deyince... Yürekte yanan yangın, kül etmiyormuş hiçbir bedeni. Şimdi ışıkları söndürmeli, Seni yazan kalemi kırmalı, Ve kalbimin kapılarını kapatmalıyım... İçim çok kanıyor, Ama savaşmalıyım. Tek bir damla gözyaşıma hapsedeceğim seni Baran. Yutkunduğum an gözümden değil, Kalbimden düştüğün an olacak inan.

(SATIŞTA) O an, bana döndü ama yüzü yoktu. Şaşkınlıkla ona baktığımda gözlerimi kıstım, korkudan nefes alamıyordum. Başında bir pelerin olduğunu ve o yüzden yüzünü sakladığını anladığımda derin bir nefes alabildim ama korkum hâlâ geçmemişti. Ve sonra konuştu. "Gelmişsin," dedi korkunç bir sesle. "Seni arıyor." Sonra garip bir şey oldu, havalandı ve üstümden uçarken bana saldırdı. Bir el ateş sesi duyduğum zaman bilincimi kaybettim. 28 Ağustos 2014