"Delibal, hem şifa hem zehir."

Tükenmiş bir aşkın yanık göğsündeyim.

"Bir bilsen ne kadar zamandır şunun hayalini kurduğumu." Şakağıma doğru bir öpücük daha kondurdu. "Seni doyasıya öpüp koklamayı." Ardından yanağıma indi öpücükleri. "Geldin ve beni dünyanın en mutlu adamı yaptın." Dudağımdan da öpüp alınlarımızı birbirine yasladı. "Seni çok seviyorum. Seni senden çok seviyorum." Bu kez ben dudaklarına ufak bir öpücük bırakıp ayrıldım. "Seni çok seviyorum. En az beni sevdiğin kadar seviyorum seni." Kollarımı boynuna dolayıp yüzümü boynuna gömdüm. Kokusunu içime çektim. Çok özlemiştim.

Bu adam mı benden hoşlanıyordu? Gerçekten böylesine bir adam mı beni istiyordu? Belki istiyordu ancak bunun duygusal olmadığına bu saatten sonra o kadar emindim ki. Beni sadece arzuluyordu. Daha fazlası bu adamdan beklenmezdi.

"İstediğim şeyleri almaya alışığım." dedi genç kadın,karşısındaki adam bunun farkındaydı. Şımarık bir kadındı o ama en sevdiği özelliği de buydu genç adamın. "Şimdi de seni istiyorum." Uzun tırnaklarıyla genç adamın göğsüne dokundu. "Almam uzun sürmeyecek."

"Merhaba Ayda, Galatasaray Spor Klübü'ne başvurun için bir kez daha çok teşekkürler! Bunu söylemenin kolay bir yolu yok fakat ne yazık ki Galatasaray Spor Klübü Stajyer Fizyoterapist pozisyonu için alım sürecimizi tamamladık. Stajyer alım sürecine ayırdığınız zaman için teşekkür ederiz." Telefonu suni çime fırlattım. Dolu gözlerimi iki saattir aralıksız antrenman yapan Fenerbahçeli futbolculara çevirdim ve sağlık çantasını kaptığım gibi seke seke bana doğru gelen Dzeko'ya koştum.

Mutlu bir evlilikleri varken bir anda her şeyin tepetaklak olması ile birbirinden ayrı kalan Yağmur ve Barış Alper'in hayatını içeren mini hikayemiz.

"Gökalp... bizim oğlumuz. Sen onun öz babasısın." Barış'ın gözleri bir anda irileşti, sanki zaman donmuş, dünya sessizliğe gömülmüştü. İçine bir şey çarpmış gibi oldu, ne bir ses, ne bir hareket... sadece bir ağırlık. Göğsüne saplanan görünmez bir sancı gibi. Kalbi, aniden ritmini şaşırdı; ne hızlandı ne durdu, sadece derin bir sessizlikle yankılandı içindeki boşlukta. Ama artık başka bir şeydi o. Artık sadece bir çocuk değil... Barış'ın kanından, canından bir parça... içini paramparça eden o açıklamanın tam merkezindeydi. Gözleri doldu. Yanaklarına inmeyen, ama gözbebeklerinin içinde büyüyen o doluluk... yılların eksikliği, farkında olmadan duyduğu özlemin ağırlığıydı. "Benim..." dedi Barış, sesi titrek ve neredeyse duyulmazdı. Dudakları zorla oynadı, kelimeleri dışarı çıkarmak isterken titredi. "...oğlum mu?"