Üç çocuk. Üç kalp. Tek bir acı, tek bir güç. Anneleri tarafından terk edilmiş, babaları tarafından önce sevilip sonra unutulmuş bu üç kardeş, yalnızlığın içinde birbirlerine tutunurlar. Kimi zaman bir yaraya, kimi zaman bir desteğe dönüşürler. Yaşadıkları her karanlıkta, içlerinde sönmeyen bir ışık vardır: Sevgiyle değil, acıyla büyümek zorunda kalanların hikayesi. "Bu, sadece üç çocuğun değil... Sessizce acı çeken tüm kalplerin sesidir."

📖✨ KIZ ÇOCUĞUNUN MAHVOLUŞU ✨ "Bu bir masal değil. Bu, küçük bir kız çocuğunun kalbinde sessizce büyüyen fırtınanın hikayesi. Bu, herkesin 'güçlü olmak zorundasın' dediği bir dünyada yavaşça kırılan minik ellerin, Suskun gözlerin, incinmiş hayallerin çığlığı." Kız Çocuğunun Mahvoluşu, büyümenin gölgesine sığınmış bir yüreğin kayboluşunu, kaybolurken bile umut arayışını anlatıyor. Her sayfasında, bir çocuğun kalbine kazınmış yara izlerini, bir gün o izlerden filizlenecek cesareti bulacaksınız. Bu kitap, sadece bir hikaye değil; unutulmuş bütün kız çocuklarının sessiz manifestosudur. Ve her okuyanın kalbine dokunacak kadar gerçek, unutulmayacak kadar derin bir ağıt...

Dilsiz bir kızın kalbi tüm kötülükleri kendisine çekiyordu. Hiçbir kalp bu kadar değerli olmamıştır. Yeşil, Ötanazi Okulu'na sürgün edildiğinde o yıllarda henüz bir çocuktu. Öz babasının onu nasıl bir yere mahkûm ettiğini bile bilmiyordu. Ötanazi Okulu, Amerika Birleşik Devletleri'ne bağlı olan Alaska'da açılmış karanlık bir okuldu. Bildiğiniz tüm o okulları unutun çünkü Ötanazi Okulunda öğretmenler ders vermiyordu. Her biri kendi dalında uzman bilimcilerdi ve oradaki amaçları bir okul dolusu öğrencinin üzerinde deneyler yapmaktı. Öğrenciler ise sıradan öğrenciler değildi çünkü her biri idam cezası almış mahkûmlardı. Okul onları satın alarak kendi deneylerinde kullanan karanlık bir girdaptan farklı değildi. Bir kez içine girince çıkmak mümkün değildi. Yeşil tüm o tehlikeli mahkûmların içinde göğsünde değerli bir kalple yaşamak zorundaydı. Herkes onun kalbini isterken kurtların içine atılmış bir kuzudan farklı değildi. Kalbini isteyenlerden biri de öz babasıydı. Babasının onun kalbi için okula tehlikeli bir suikastçı göndermesiyle, belki de tüm ezberler bozulmaya başlamıştı. Avcı'da her zaman bu kadar acımasız değildi. Özellikle ateşten kızıl saçları olan ve bir katile gülümseyen hasta bir kadını tanıyana kadar. Şimdi karar verme sırası ondaydı. Avını öldürmeli mi, yoksa korumalı mı? Sayfalar üzerinde konuştuğu bu dilsiz kadınla tam olarak ne yapmalıydı? "Kadın kandan korkuyordu, adam ise kan kokuyordu. Şimdi sen söyle; böyle bir durumda kadın özleyebilir mi ölüm kokan bir adamı?" dedim. "Kadın aptaldı adam ise kadına kör. Şimdi sen cevap ver; her şeye, herkese ve özellikle küçük bir kadına kör olan bir adam bekleyebilir mi kadın tarafından özlenmeyi?" diyerek bana cevap verdi.

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.