- Τι άλλο θέλετε; ~ξεροκατάπιε~ - Εγγύηση! Θα πάρουμε ένα άτομο της οικογένειάς σας μέχρι να ξεπληρώσετε. Εξαιτίας ενός παράδοξου γεγονότος η Ηλέκτρα αναγκάζεται να μείνει στο σπίτι μίας οικογένειας μαφιόζων μέχρι ο πατέρας της να ξεπληρώσει το χρέος τους. Η ζωή της όμως αρχίζει να παίρνει τα πάνω κάτω όταν ο μικρότερος γιος της οικογένειας Στρατηγού αποφασίζει ότι θέλει την Ηλέκτρα δική του! - Δεν σου επιτρέπω να μου μιλάς έτσι! Ο Ανδρέας γέλασε ειρωνικά και έκανε ένα απειλητικό βήμα προς το μέρος της και εκείνη με τη σειρά της ένα βήμα πίσω. - Θα σου μιλάω όπως θέλω! Εγώ κάνω κουμάντο εδώ πέρα! Κάνω ότι θελω και συ αν ξαναντιμιλήσεις δεν θα έχεις καλή κατάληξη... - Δεν μπορείτε να με πειράξετε! Είμαι εγγύηση! ~είπε με θάρρος~ - Μην με προκαλείς Ηλέκτρα... Τώρα πλέον βρισκόταν αρκετά κοντά της και τα πρόσωπα δεν απείχαν πολύ. #1 - Έρωτας ( 05-06.2020 ) #1 - Φαντασία ( 08-09.2020 ) #2 (10-11.2021) #1 - Πάθος ( 09.2020 ) #4 - Αγάπη ( 09.2020 )

Έξι φόνοι, μία δολοφόνος, ένα τριαντάφυλλο δίπλα σε κάθε πτώμα. Η Ναταλία Παππά, αστυνόμος στο τμήμα εγκλημάτων κατα της ζωής Αττικής, μαζί με την ομάδα της έρχεται αντιμέτωπη με έναν αιμοδιψή δολοφόνο αλλά και με το παρελθόν και τα συναισθήματά της, όταν καλείται να βρει τη λύση στο πιο δύσκολο και περίπλοκο μυστήριο της καρίερας της.

Ήταν αργά το απόγευμα όταν συναντήθηκαν. Εκείνα τα λεπτά που ο ήλιος ανταμώνει για λίγο τη σελήνη. Περπατούσε αργά με τα χέρια στις τσέπες, όταν την είδε. Καθισμένη σε κάτι μαρμάρινα σκαλάκια, ανάμεσα σε μερικά αδιάφορα πρόσωπα. Τα κατακόκκινα μάτια του καρφώθηκαν πάνω της. Εκείνη, σαν από ένστικτο, γύρισε να τον κοιτάξει. Το μαύρο εγκλώβισε στα δίχτυα του το καφέ. Το ρούφηξε ως το μεδούλι και το φυλάκισε μέσα του. Ώσπου έγιναν ένα. Και η ανατολή έσμιξε με τη δύση. Και ο ήλιος αγκάλιασε το φεγγάρι. Και η Αυγή συνάντησε τον Lucas. Η άσπρη σκόνη φαινόταν τιποτένια πλέον στα μαύρα μάτια του. Και τα σκοτεινά σοκάκια της ψυχής του, φωτίστηκαν από το χαμόγελο της. Γιατί αυτό έκανε. Έδωσε όλο το φως που κρυβόταν τόσο μέσα της όσο και στο όνομα της. Και εκείνος ανταπέδωσε με το δικό του όνομα. Όσο, βέβαια, η γη, φωτίζεται απ'το φεγγάρι.

Σύντομη αλλά ηρωική η ζωή της Αθηνάς Χατζηεσμέρ, που δολοφονήθηκε στην ηλικία των δεκαεφτά ετών. Παιδί προσφύγων, έμενε στα Νέα Γερμανικά Σφαγεία, σε ένα φτωχικό σπίτι και παρά την φτώχεια έζησε όσα θα μπορούσε να ζήσει ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Μέχρι που ξέσπασε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος του '40. Η ίδια εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ και έγινε μαχήτρια. Μέχρι που την κατέδοσαν και φυλακίστηκε από τους Γερμανούς το 1944, δέκα μέρες πριν την απελευθέρωση. Στη σύντομη ζωή της ένιωσε τις χαρές του έρωτα, την ανάγκη του ανθρώπου για ελευθερία και θέριεψε το πάθος της για την ζωή. "Έρχεται η απελευθέρωση, σιμώνει! Και τότε στα γαλάζια ταμπελάκια των δρόμων θα μπουν τα ονόματα των δικών μας ηρώων. Οδός Ηλέκτρα Αποστόλου, οδός Νικολάου Σουκατζίδη, οδός Γιάννη Ιωακειμίδη ετών 17. Και σαν περάσει λίγος καιρός ακόμη θα αλλάξουν κι αυτά μαζί με ολάκερο τον κόσμο. Ανάγκη για ήρωες δεν θα υπάρχει πια. Τα παιδιά θα παίζουν μπάλα στη συμβολή των δρόμων ευτυχίας και λαού." (Απόσπασμα από τον θεατρικό μονόλογο: Αθηνά Χατζηεσμέρ, ετών 17)

Ένα ματωμένο πρωινό του Σεπτέμβρη του 1922 η Αγγελική αναγκάζεται μαζί με χιλιάδες συμπολίτες της να εγκαταλείψει την Σμύρνη. Ήταν η μέρα του γάμου της.. Νόμιζε πως τα δύσκολα είχαν περάσει χωρίς να ξέρει πως ακόμα δεν είχε δει τα μάτια του διαβόλου. - - Ένα βιβλίο αφιερωμένο στις χαμένες πατρίδες και... Στους χαμένους έρωτες! - -