Harry Potter wiedział czym jest strach. Czuł go w życiu zbyt wiele razy i za często mu ulegał. Nigdy jednak nie żałował tego, że stał się Ślizgonem, bo nauczył się, że to nie jest powód do wstydu. A Gryfoni udowodnili mu, że bycie w domu Lwa nie było czmyś z czego można być dumnym. Ale kiedy stał przed Syriuszem Blackiem i mówił mu, że jest Ślizgonem, bał się. Bo strach przed odrzuceniem i utratą namiastki rodziny jaką mógł poczuć, była silniejsza niż duma, którą czuł zakładając przypinkę Slytherinu. Ostrzeżenie: w tekście występuje znęcanie się nad dzieckiem, przekleństwa, opis ataków paniki i lęku oraz nieodpowiednie treści dla młodszych czytelników.

Co jeśli sprawy w domu Dursleyów nie potoczyły się tak, jak oczekiwał tego Dumbledore? Harry Potter przybywa do Hogwartu inny, niż wszyscy by tego oczekiwali.

Dursleyowie wyjeżdżają na tydzień do Paryża, a Harry'ego zostawiają (z niechęcią) samego w domu. Przez przypadek znajduje dokumenty adopcyjne i okazuje się, że Potterowie nigdy nie byli jego biologicznymi rodzicami... *** Cały świat należy do J. K. Rowling.