"Gidelim o halde. Evine götüreyim seni." Dedi Maude. Elena, sanki Maude onun ile alay etmiş gibi güldü. Hatta o kadar güldü ki bir süre sonra kahkaha atmaya başladı. Aradan geçen birkaç dakikanın ardından kendisini zor da olsa durdurabilmişti. "Ben zaten evime geldim." Dedi gözlerini Maude'a çevirerek. "Ben birazdan evimde olacağım." Sağ ayağını kaldırdı ve boşlukta sallandırdı. "Tek bir hareketim ile evime kavuşmuş olacağım." Dedi. "Olmaz." Diye kükredi Maude. "Ne saçmalıyorsun sen?" Dedi. Sinirden yüzü kıpkırmızı olmuştu. Alnındakı damarlar her an patlayacak gibi şişmişti. Elena, Maude'a baktı. Bu adam onun kahramanı olmuştu. Kurtlara karşı olan ön yargısını bu adam ile yenmişti. Maude onun için birden fazla şey olmuştu. Elena'da son zamanlarda Maude'un ki kadar olmasa da ona karşı birşeyler hissetmeye başlamıştı. Onun için ona son kez gülümsedi. Kahramanı olan bu adama bir teşekkür borçluydu. "Teşekkür ederim beni kurtardığın için... Teşekkür ederim kahramanım olduğun için... Teşekkür ederim hislerimi kazandığın için." Dedi. Son itirafinı da etti. Gözlerini Maude'dan ayırıp kendisini uçuruma doğru bıraktı. Not: ilerleyen zamanlarda düzenlenecektir.

Ölüm Ölüm dört harfli bir kelimeydi ama bazıları için yolun sonu, bazıları için tek kurtuluş yolu, bazılarının en büyük korkusu, Bazılarının ise en büyük arzusu. Ben Evsa. Evsa Bolat. Bu aynı zamanda bir yıkılış hikayesi. Bu aynı zamanda bir aşkı buluş hikayesi.

Yorgundum. Bu yorgunluk fiziksel değildi, keşke öyle olsaydı. Ruhumun yorgunluğu, yüzüme yansımıştı. Yüzümdeki maske yere düştüğünde geriye tek çaresizlik kaldı. Alışkındım, zaten alışkın olmak koyuyordu ya. Güçlü olmak zorundaydım, doğrusu buydu. Öyle öğretilmişti. Not: Uzun bir süre kitabı askıya almaya karar verdim. Devam edecek.