ეს არის ისტორია, რომელიც ცუდი ხუმრობით დაიწყო, რომელიც ბიჭის და გოგოს მეგობრობაზეა, ისტორია, რომელიც მხოლოდ სიყვარულით ანთილ თვალებში იკითხება, რომელიც არის სიყვარულზე, შიშზე, უსიტყვობაზე, იმედგაცრებაზე. ეს არის ისტორია, რომელსაც ყველა გოგოს ვუძღვნი ვისაც ერთხელ მაინც ყვარებია... ისტორიაა, რომელიც ყველაფერს გეტყვით სიყვარულზე და ურთიერთობებზე კარგსაც და ცუდსაც. აქ განიცდიან, გრძნობენ, უყვარდებათ, კარგავენ, ტკივათ, ეცემიან... განა შესაძლებელია ამ ყველაფრის შემდეგ წამოდგომა შეძლოს ადამიანმა? შეძლოს და დარჩეს გამარჯვებული? არ ვიცი თქვენ რას ფიქრობთ, მაგრამ მე მჯერა, რომ შესაძლებელია, რადგან თავად გამოვცადე. მთავარი დამავიწყდა ეს არის იატორია, რომელიც ოთხი წლის წინ რეალურად მოხდა და რაც მთავარია ეს ჩემი ისტორიაა.

-პატარავ სულ არ ყოფილხარ მორცხვი...- -პატარავ?- -მჰ...არ მოგწონს? -როგორ არაა -ხოდა ძაანც კარგი...არ ჩავიდეთ ნიც?-მკითხა და წელზე უფრო მჭიდროდ მომხვია ხელი...-იცი შენს მარწყვის სურნელს ჭკუიდამ გადავყავარ...-მითხრა და თვალებში ჩამხედა...მინდოდა მეთქვა რომ ამ წამს მას გადავყავდი ჭკუიდან მაგრამ თავი შევიკავე...მართალია ძლივს მაგრამ შევიკავე... -თუ მეცეკვები ჩავიდეთ ალექს -რა თქმა უნდა ..თუ თქვენ ასე გსურთ პატარა ქალბატონო

- საბა ახვლედიანო ოცნება აგიხდა, შემიყვარდი. ბოლო სიტყვას ჩემი გულიც თან გავაყოლე. ასე ხმამაღლა არასდროს არ მიღიარებია. ხარბად მივაშტერდი ტუჩებზე და შემდეგ ძლიერად ვაკოცე.

One Shots. VanillaGirl.

"გრძნობები ერთმანეთში იხლართება და ირევა. მე ტკივილს ვგრძნობ... სრულ სიცარიელეში ტკივილს ვგრძნობ. შენ კი შორს ხარ, ძალიან შორს. ნელ-ნელა ფერს კარგავ და მეც ველი, როდის ჩაიფერფლები"