Bir kaldırımın köşesinde buldum hayalimi. Gözlerimi kapattım, bıraktım avucuna kalbimi. Dedi ki, sonuna kadar tutacak mısın elimi? İçimden cevapladım, birlikte tırmanacağız tüm merdivenleri. Mumlar üfledim, dilekler diledim. Kayan her yıldızda adını sayıkladı dilim. Ve o bana doğru tek bir adım geldiğinde Ben hiç gitmesin diye bütün yolları denedim. 🏀 "Doruk?" dedim heyecanla. Bakışları yüzümde oyalanmaya devam ettikçe duramadım yerimde. Bir şey söyleyecekti. Bir şey söylemek için buradaydı. "Kaptın mı formayı?" "Feza," dedi ve seri adımlarla ona doğru ilerlediğim sırada o da birkaç adım yaklaştı bana. Sadece ismimi söylemişti ama heyecanını yansıtması için bu yeterliydi. Devam etmesini beklerken kalbim yerinden çıkacak gibiydi. "Kaptık formayı."

"Sakin ol, Açe." Kadife gibi sesi aramızda kıvrıldı, tenim uyuştu. Açe. Bana sadece annem öyle seslenirdi. "Bana öyle seslenme." Sesim güçlü çıkmamıştı. "Neden?" Aksanını duyabiliyordum. "Kimse bana öyle seslenmez," dedim yalan söyleyerek. Dolgun dudakları kıvrıldı, gözlerinde anlam veremedim bir duygu geçti. "Ben kimse değilim."