"Öyle güzelsin ki..." diye fısıldadı dolgun dudaklara doğru. Kadın, adamdan işittiği sözleri yutkunarak dinledi. Çünkü adamın sesindeki o boğuk tını, onu tekrar baştan çıkarmak için en basit sebepti. "Güzelliğini," Eliyle kadının terden yanağına yapışmış siyah saçlarını geriye itekledi. "Nasıl ifade edebilirim, bilmiyorum."

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Gözümdeki yaşlar, elimdeki minik fotoğraf ile önümdeki denizi izliyordum. İnsan kendi canından olan birini kendinden koparmak ister miydi? Ben istiyordum. Çünkü o aynı zamanda başka birine aitti. Olmaması gereken birine... Veya olmaması gerektiğini düşündüğüm birine. Ayrılalı 2 hafta olmuştu. Daha doğrusu boşanalı. Ve benim bir seçim yapmam gerekiyordu. Bende o şartlarda kendimce en iyisini seçmiştim. İki kişi yaşadığımı bilmeden önce... Evet hamileydim. Ve şimdi karnımda sahip çıkmam, koruyup kollamam gereken 7 haftalık bir can daha vardı. Artık yeni bir seçim yapmam; ya onu benimsemem, ya da ondan vazgeçmem lazımdı. Ben onu kabullenmeyi seçtim, onun ne seçeceğini ise zaman gösterecekti... 09/08/23 hamilelik #1 12/08/23 ilişki #1 14/08/23 olay #1 21/08/23 boşanma #1 13/11/23 duygu #1 28/11/23 sevgili #1

Yetişkin İçerik. "Sen uyuşturucu gibisin. En kalitelisisin. En kafa yapanı. En zevk vereni." dedi nefesinin arasında. "Seni daha çok içmek istiyorum. Daha daha çok. Ama her şeyinle beni öldürüyorsun. Bu yüzden benim için altın vuruş sensin, sen."

17 yaşındaki kafes dövüşçüsü İzem'in hikayesi.. "Kan, kan,kan, kan, kan"herkes çığlık çığlığa bağırıyordu. Gözümü kan bürümüştü, kulaklarım dışarıya sağırdı, sadece önümde ölü gibi yatan adama öldüresiye vuruyordum. Derken o ses duyuldu "VEE KAZANAN AKREEPPP" -GERÇEK AİLEM KURGUSUDUR-

Şaşkınlık içerisinde karşımda tüm ihtişamıyla duran adama baktım. "Anlamadım?" "Anlamayacak bir şey yok. Kısa süreliğine oğlumun bakıcısı olmanızı istiyorum." "Beyfendi ben ana sınıfı öğretmeniyim, bakıcı değil." "Bundan sonra bakıcıda olursun o zaman." "Ama.." " Bende öyle düşünmüştüm yarın detaylı konuşuruz Asra Hanım. İyi günler." -------------------------------------- Kaderin küçük oyunu Arel ve Asra'ya da vurmuştu. Bir mafya baş belası bir bakıcı ile uğraşabilir miydi? Gülümsemeleri yüzünden eksik olmayan güzel bir öğretmen yakışıklı, belalı bir mafyanın yanında çalışabilir miydi? Serinin ilk kitabıdır💛