Beklersiniz... Sanki çıkıp gelecekmiş gibi. Özlersiniz... Hem de çok özlersiniz. Gelsin tekrar sizin olsun istersiniz. Ama istemekle olmaz ki dersiniz. Çabalarsınız. Evinin önüne kadar gidersiniz. Gidersiniz de cesaret edip o kapının ziline basamazsınız. Karşı kaldırımına geçer oturursunuz. Pencereye çıksa da bir kerecik olsun yüzünü görsem dersiniz. Siz beklersiniz ama zaman sizi beklemez. Akşam olur hava kararır. Ama evin ışıkları yanmaz. Korkmaya başlarsınız. Zaman geçer gece olur. Ne gelen vardır eve ne giden. Belki başka bir yerdelerdir deyip eve gidersiniz. Ertesi gün sabahın ilk ışıklarıyla yine evin önündesinizdir. Gece hiç uykunuz tutmamıştır. Ayrılmış olsanız bile yüzünü görmenin heyecanı hala içinizdedir çünkü. Siz bekledikçe umutlarınız tükenir. Umutlarınızın bitmesine yakın eve birisi girer. Heyecanlanırsınız. Birazdan gelirler ve görürüm son bir kez dersiniz. İçeri giren kişi üst kata çıkar. Sevdiğiniz kadının penceresini açar. Bir an onun kokusunu duymuş gibi olursunuz. Ne kadar özlediğinizi bir kez daha anlarsınız. Pencereyi açan kişi yanından bir pankart çıkarır ve pencereye asar. SATILIK. O an zaman sizin için durur işte. Sevdiğiniz kadın çoktan gitmiştir ve siz son bir kez bile yüzünü görememişsinizdir...

17 yaşında genç bir kız yaz tatilinde ailesiyle güzel bir tatilin hayalini kurarken talihsiz bir kaza sonucu ailesini ve doğacak kardeşini kaybeder. Ailesi ve en yakın arkadaşı Selin'den başka kimsesi olmayan Ada kaza yaptıkları ailenin çok zengin bir aile olduğunu ve bu olayın üstünü kapattıklarını öğrenince kahrolur. Tam da tüm umudunu kaybedecekken cenazenin olduğu akşam zil çalar ve ailesinin kaza yaptığı kişiler "Yarın sabah seni almak zorundayız, yoksa yetimhaneye gitmek zorunda kalırsın." dediler. İşte Ada her şey bitti sanıyorken aslında her şeyin yeni başladığından habersizdi. Ada'nın bitti sanarken başlayan hikayesi...