Kaderin cilvesi herkes gibi ona da vuracaktı. kimsesiz yüreğinin içi belki de koca bir aileyle dolacaktı. bugüne kadar aileyi bir mezardan ibaret bilirken gerçekliği tadacaktı. acılar, imtihanlar, zorlu günler elbet olacaktı. ama her zorluktan sonra bir düz yol vardır, mutluluk oradadır. hem texting hemde aile kurgusudur. #gerçekailem #sevgili #imtihan

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."

(10 ARALIK 2025'te yayından kaldırılacaktır.) El değse dikişsiz yaraya çok acır,sevgilim.Ağır söz bile daha çok kanatır. Aşk Şeriatı'nın kuralıdır bu: Seven sevdiğine kesik bir yürek bırakır . Ben sana ; belimdeki silahı ,dik başımı ve tenimin ardındaki canı da bırakıyorum. Buyur al ! Beylerin bile beyi : Hazerani . Kitabımın herhangi bir yerinin kopyalanması (ç) alınması durumunda yasal işlem başlatılacaktır. (Bu isimde yazılan tek kitaptır.Muhtemel olan tek kalacağıdır .Çünkü isim de şahsıma aittir.Bilindik bir şey değil .Kullanılmasına iznim yoktur.)

Tenimi okşayan soğuk rüzgar saçlarımın arasından girip soğuk bir ürperti yaratıyordu. Karanlık denizin sığ sularına bakmaktan kendimi alıkoyamıyordum. Gecenin ayazı çıplak tenimde hâkimiyet kurmuştu. Üşüme hissiyatını iliklerime kadar hissediyordum ancak geri dönmek istemiyordum. Bana söz vermiş olması zerre kadar rahatlatmaya yetmiyordu içimi. İnsanlar ona inanacaktı bana değil. Onun tek bir kelimesi benim cümlelerime denkti insanların gözünde. Aniden omuzlarımı kaplayan sıcaklık ile irkilerek arkama döndüm. O gelmişti. Koskocaman bu yerde nasıl bulmuştu beni?Omuzlarıma yerleştirdiği ceketini çekip alacak iken durdurdu beni. "Beni nasıl buldun?" Dudaklarının arasına koyduğu sigara ile benden birkaç adım uzaklaştı. Gözlerini yüzümde gezdirerek gözlerime tutsak etti. "Beni seni hiç kaybetmedim ki Adal." ... Tüm hakları saklıdır izinsiz olarak kullanılamaz. Kapak tasarımı için @dreamerofuranus'a çokça sevgiler ve teşekkürler.🤍

Çerağ: Işık, Aydınlık. 🕯️ Menekşe, okumak için geldiği İstanbul'un küçük bir mahallesine taşındığında yolunu bulduğunu sanarken; başına gelenlerle kendini tamamen karanlıkta kaybolmuş hisseder. Mahallenin genç muhtarı Cihan ise, ağırbaşlı duruşunun ardında sakladığı sessiz ve sıcak ışığıyla Menekşe'nin karanlığa düşen yolunu adım adım aydınlatmaya yemin eder. ❗️Kitabı mart ayında yazmaya başlamış olduğumdan, aylar önceki yazılarım ve yazım tarzım bugünkünden oldukça farklı ve daha acemi. O yüzden ilk bölümlerde yazım yanlışları, mantık hataları veya acele yazılmış sahneler görebilirsiniz. Şu an bölümleri tek tek düzenleme sürecindeyim, okurken karşılaşabileceğiniz aksaklıklar olabilir. Bilginize. 🤍

Kozmos Arden ŞAH. Hayatı boyunca istediği çoğu şeye sahip olup, ailesi ve çevresi tarafından sevgi göremeyen Kozmos, kardeşinin doğum gününde geçirdiği kaza sonucu hayatını kaybeder. Birden gözlerini açtığında ise 6 sene öncesine geri döndüğünü fark ederek ona verilen ikinci şansı bir lütuf olarak kabul eder ve pişmanlıklarla yaşadığı hayatını değiştirmeye karar verir. Bilmediği şey ise ona verilen ikinci şansın aslında bir lütuf değil lanet olacağıdır... ... "Delirmiş gibi hissediyorum ama kendimi daha önce hiç bu kadar iyi hissetmemiştim." ... Oldukça değişik bir Aile-Abi kurgusu... Yetişkin içerik vardır! Cinsellik, kan, şiddet içermektedir. Başlangıç tarihi: 03/12/2021

İlk kitabım 🥹🫶 Bir hayat maf olmuş kimsesi kalmamış bir kadın ve onu zorla kızına bakıcı yapan adamın hikayesi.

"Baştan Başa Yara Dolu Olan Bir Kız Çocuğu ve Ona Yara Bandi Olmak Isteyen Bir Adamın; => HİKAYESİ.." Olaylarin hiçbiri kurgu degil tamamen gercektir..Yaşanmış bir hikayedir.. Bizim Hikayemize HOŞGELDİNİZ...♡

Kızıl kurdum bazıları için bir lanetti, bazıları içinse bir lütuf

"Bir gün kendini okuduğu kitabın içinde bulan bir kızın hikayesi...📚🤫" --- Yüzünde hiçbir ifade yoktu. Ne öfke, ne şaşkınlık, ne de merhamet... Sadece boşluk. Sanki gözlerimin içine bakarken bile beni görmüyordu. Yoksa tam tersi... içimi tamamen okuyordu. Acaba aklından ne geçiyordu? Düşünceleri benimkiler kadar karışık mıydı, yoksa içinde buz gibi bir soğukluk mu vardı? Bilmek istedim... ama bir yandan da öğrenmekten korktum. "Ne oldu, artık kaçmayacak mısın?" dedi, sesi alaycı bir merhametle doluydu. Dudaklarının kenarında küçümseyici bir gülümseme vardı, ama gözleri... Gözleri buz gibi soğuktu. "Hadi, durma. Koşmaya devam et." Sesi yumuşaktı ama içinde tehdit saklıydı. "Seni bulamayacağımı mı sandın?" Bu sefer sesinde alay yoktu. Ciddiydi. Beni gerçekten bulacağına başından beri emindi. "Demek pes ediyorsun." Hayır... Pes etmeyecektim! Durmayacaktım! Bedenimi saran korkuya aldırmadan hızla arkamı döndüm ve koşmaya başladım. Ayaklarımın altındaki zemini hissetmiyordum artık. Ne acıyı hissediyordum, ne soğuğu. Tek bir şey vardı içimde: Korku. Sessizlik içimi kemiriyordu. O yüzden... Dayanamadım.Başımı çevirdim.Orada değildi.Adımlarım yavaşladı. Göğsüm hızla inip kalkıyordu ama bir anlığına, sanki kurtulmuşum gibi hissettim.Sonra...Birine çarptım. Beni aniden kavrayıp sırtına attığında, onun Victor olduğunu fark ettim.Kendimi, rüzgârda savrulan bir yaprak gibi çaresiz ve kaybolmuş hissettim.Kollarım havada savrulurken, çırpınıyor, ama bir türlü kurtulamıyordum...