Ya Kılkuyruk, Voldemort'a Potter'ların saklandıkları yeri söylemeseydi, ya bunun yerine Harry'i ona götürseydi ne olurdu? Karanlık Prens Üçlemesi'nin ilk cildi, bir Karanlık Harry hikayesi. *Bu hikaye Kurinoone'a ait The Darkness Within'in Türkçe çevirisidir. 2012 yılında turkfanfiction.net'de ilk defa Pardus kullanıcı kimliğimle paylaşmaya başladığım seriyi buraya taşımanın da sanırım vakti geldi. Keyifli okumalar!

"Şu halime bak Harry Potter. Bir parazit gibi başkalarından beslenerek yaşıyorum ama taşı aldığımda her şey değişecek. Tekrar eski gücüme kavuşacağım. Bana engel olamazsın Harry Potter." "Aslına bakarsan taşla ilgilenmiyorum. Buraya senin için geldim, taş için değil." "Benim için mi?" "Evet. Bana aradığım cevapları verebilecek tek kişi sensin. Senden başka herkesin anlatığı abartılmış yalanlardan başka bir şey değil. Bana tamamen gerçekleri verebilecek tek kişi sensin çünkü on yıl önce o cadılar bayramında yaşadıklarını anlatabilecek kadar büyük olup hayatta kalan tek kişisin." ** Harry gerçekler için Voldemort ile yüzleşmeye karar verdiğinde hayatının tahmin edemeyeceği bir şekilde değişeceğinden bir haberdi.

Her şey beşinci sınıftaki gibi gerçekleşiyor. Ama bir fark dünyaları değiştiriyor. Voldemort gerçektekinden erken geliyor. Ölümyiyenler ve Voldemort bakanlıkta Harry ve DO üyelerini, aynı zamanda onları kurtarmaya gelen yoldaşlık üyelerini kaçırıyorlar. Voldemort Harry'e bir anlaşma sunuyor. Kaçırılan herkesin hayatta kalması ve güvende olması karşılığında... İstediği şey Harry'nin hayatını değiştiriyor. Bu anlaşmanın sonuçlarını, getirdiklerini, şartlarını göreceğiz. Hikaye boyunca gözümüzden kaçan, gördüğümüz ama görmek istemediğimiz şeyleri göreceğiz. Gerçekler yüzümüze tokat gibi çarpılacak. İşkenceler yapılacak, kandırmalar olacak. Acı çekilecek. Güneş batacak ve dünya karanlığa gömülecek Harry Potter için.

"...Onunla savaşmayacağım, onunla birlikte savaşacağım."

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."