"Bulutlu bir gecede yıldızları göremiyor olman, onların var olmadığı anlamına gelmez." *** Satranç. En kutsal ve en ölümcül oyunumuz. Kralların oyunu. Büyünün, zekanın ve cesaretin oyunu. Başlangıcım. Ve sonum. Her şeye başladığım güne geri dönüyorum. Dokuz yıl öncesine... Gözlerimi açtığım o güne... Tıpkı o an olduğu gibi emin olduğum sadece birkaç şey var. Adım, yaşım ve hayatta olduğum... Tek bir fark var, bu kez ölümün ne kadar yakınımda olduğunu çok iyi biliyorum. "Hadi ama Alega..." diyor alay eder gibi. "Bence ikimiz de ne olduğunu çok iyi biliyoruz." Duraklıyor. Cevap vermiyorum. "Ya da kim olduğunu..." Kalesiyle son hamlesini yapıyor. "Şah mat" diyor sakince. Gözlerimiz buluştuğunda zihin bağımız olmasa bile ne düşündüğünü biliyorum. Ve bu hiç hoşuma gitmiyor.

Mitolojide kelebek ateşi simgeler, ateşe koşan pervane böceğinin yanıp ateşle bağdaşmasıdır. Eski Yunan'da ise ruhun beden üzerindeki etkisini ve bu etkinin yarattığı büyük değişimleri simgeler. Mavi kelebek, saf ruhu simgeler. Bu, monoton hayatını sürdüren sıradan bir insanın hikayesi. Bu, o sıradan insanın hayatının bir anda nasıl değişebileceğinin hikayesi. İnançlarınızı sorgulayın. Çünkü en büyük maceralar en akıl almaz şeylere inanmakla başlar.

"Dahası sen bir rüyasın," dedi çocuk, "neden kendine yardım etmeyi denemiyorsun?" Emily herkes kadar sıradan biri olduğunu düşünüyordu. Herkes kadar sıkıcı ve alışılagelmiş bir adı, sürekli rastlayabileceğiniz türden bir görünüşü ve bisiklet sürmek gibi yavan hobileri vardı. Ne var ki bu genç kız bir gece yarısı yatağından zıplayarak uyandığında hiçbir şeyin bir daha asla aynı olmayacağından habersizdi. O artık kendini uykuların çok ötesinde ve hayallerin ulaşamayacağı kadar muhteşem bir dünyada bulmuştu. Fakat Emily'nin bu rüyadan uyanıp hiçbir şeyin göründüğü kadar harika olmadığını fark etmesi uzun sürmeyecekti. "Hayatlarımızı bir rüyayla karşılaştıranlar haklıymış. Uyanık uyuyor, ve uykuda uyanıyormuşuz." -Montaigne