Bir insan için en zor an gerçeklerle yüzleşmeşidir. Çünkü hem korkuyu hemde cesareti alır bünyesine. En kötüsü ise buna alışmaktır çünkü geri dönüşü olmaz. Geçmişte yaşadığımız her şey, duyduğumuz her kelime geleceğimiz için çizilen yolun renklerini belirler. Geçmişinden kurtulamayan Demir Karan gün gelecek geçmişin içinde kaybolacak, gün gelecek o geçmişin içinden rengarenk bir gelecek çizmiş olacak. Kimliğini değiştirip yaşadığı şehirden, İstanbul'dan çok uzak bir şehire, Bitlis'e gidecek ve beklenmeyeni yapıp akıl hastanesine gizlenecek. Doktoru, Arven Ilgın ise alelade biri mi yoksa öylesine biri mi bunu zaman gösterecek. Ya birlikte geleceği inşa edecekler ya da ikisinden biri geçmişin ağırlığı altında ezilecek. Kendi yaraları kabuk bile bağlamazken birbirlerine yara bandı olmaya çalışmak sadece yarayı daha çok deşecek. Demir Karan ise saklandığı sürece geçmişte aktığından daha fazla kan akıtacak geleceği için. Ama unutulan bir şey var, kanla yazılan bir geçmiş kanla temizlenebilir miydi?

"Tıpkı ilk tanıştığımız. günlerdeki gibi" dedi gülümseyerek "Sanki üzerinden yıllar geçmiş gibi konuştun" dedim hafif tebessüm ederek. "Bana öyle geliyor. Tıpkı yıllardır tanıyormuşum gibi seni." "Al benden de o kadar" dedim dumanı üflerken.

Yıllarca ailesinden psikolojik ve fiziksel şiddet gören kız yıllar sonra aslında üvey olduğunu ve gerçek ailesinin onu aradığını öğrenir.Ailesiyle tanışır ve onlarla kalmaya başlar. Herşey bitti sanır ama herşey daha yeni başlıyordu. Yeni ailesine alışa bilecek mıydı? Geçmiş peşini bırakacak mıydı?

Eylül'ün, kaçırıldığında hiçbir şeyden haberi yoktu. Yıllar önce içinde beliren kıvılcım, giderek intikam ateşine döndü ve bir yangın oluşturup kavurup yaktı onu. Cehennem ateşinden kurtulmanın tek bir yolu vardı: Kendisinin bile unuttuğu geçmişi anımsamak. Yeri asla dolmayacak bir boşlukta yaşamak... Genç kızın yaşadığı buydu. Zihninin yarısından fazlası yoktu ve ondan istenen, kendini hatırlamasıydı. Kendisinden nefret eden, bildiklerini de unutmak isteyen bir insan, geçmişini nasıl hatırlayabilirdi? Hayatı, bir katilin ellerinde ve katil, canını yakmak için her şeyi yapacak. Tanıtım videosu: https://www.youtube.com/watch?v=yGzphdil0tw *Kapak ve tanıtım videosu için Calanthe'ya sonsuz teşekkürler!

Sabahları güzel bir Bungalov evinde uyanmak için akşamdan hazırlığını yapan 8 yakın arkadaş evlerinden ayrılarak yola koyuldular. Nezih bir kamp ateşi etrafında Korkunç hikayeler anlatırlarken içlerinden birini yaşayacakları akıllarının ucundan bile geçmemişti. Kutay, Bikem, Özgür, Tan, Uzay, Hera, Ekin ve Çağla. Her biri dost. Kimisi kuzen, kimisi sevgili, kimisi kardeş, kimisi kan kardeş. Bir arada kafa dinlemeye gittikleri Bungalov evlerinde ANCAK VE ANCAK korku hikayesi olarak anlatılacak bir olay yaşayacaklar. Peki ya siz anlattığınız korku hikayelerinin birinde bulsaydınız kendizi ne yapardınız? Peki ya gerçekleşeceğini bildiğin bir hikayeyi hala anlatabilir misin?

Elindeki tüfeği Serdar'ın göğsüne yapıştırıp yanıma geldi. Bir kolunu belime koyup kendine çekti ve bir elini de yüzümün çarpacağı şarjörlerin üzerine koydu. Yüzüm de eline çarptı. Başımın üzerine dudaklarını bastırdı... G-gerçek miydi bu? İkinci kez öpüyordu... "Ağlamayacaksın. Geldiğimde o parmakları sağlam göreceğim." dedi alnını başımın üzerine yaslarken. Hala kollarım iki yanımdaydı... Kaldıramıyordum, kanım çekilmişti sanki. "Şimdi gideceğim. Baban öldürecek gibi bakıyor." dediğinde kıkırdadım. Ve kolunu belimden çekti, aramıza mesafe koydu, kokusu uçtu, arkasını döndü, tüfeğini aldı ve uçağa bindi... Gözüm yerde kaldı... Amor : Aşırı sevgi ve bağlılık duygusu, aşk.

«𝑌𝑜𝑢'𝑟𝑒 𝑎 𝑑𝑜𝑙𝑙, 𝑦𝑜𝑢'𝑟𝑒 𝑎 𝑓𝑙𝑎𝑤𝑙𝑒𝑠𝑠... 𝑏𝑢𝑡 𝐼 𝑗𝑢𝑠𝑡 𝑐𝑎𝑛'𝑡 𝑤𝑎𝑖𝑡 𝑓𝑜𝑟 𝑙𝑜𝑣𝑒 𝑡𝑜 𝑑𝑒𝑠𝑡𝑟𝑜𝑦 𝑢𝑠... 𝐼 𝑗𝑢𝑠𝑡 𝑐𝑎𝑛'𝑡 𝑤𝑎𝑖𝑡 𝑓𝑜𝑟 𝑙𝑜𝑣𝑒...» -𝑇ℎ𝑒 𝑁𝑒𝑖𝑔ℎ𝑏𝑜𝑢𝑟ℎ𝑜𝑜𝑑 Sofiya Lebedeva is a young Russian figure skater, preparing herself for the Paris Olympics. Winning has always been her top priority. One day, her boyfriend, who is a figure skater too, convinced her to join him to a Formula One race. Little did she know that everything she knew would change when she bumped into the Leclerc brothers.

- Sen benim lanetimsin Dudaklarımdan dökülen sözlerle yeşil gözlerimi sanki ateşten bir parça olan gözlerine diktim -Sen de benim mucizem sin... (Kitap kapağını pintersten buldum)

Kuru öksürükleri durmadı bir süre. Boğazının acısını ben hissetmiş gibi yüzümü buruşturdum. Hastalığı benim yüzümden kaptığı için suçluluk hissi geçmiyordu da sanki artıyordu. "Ateşin düştü mü bir bakalım," diyerek ateş ölçeri elime aldığımda gerek yok dercesine elimden aldı aleti. Bileğimden beni kendine çektiğinde zaten üzerine eğilmiş halde olduğum için dengesiz duran bedenim kolayca savruldu ve kucağına düştüm. Kollarını iki yanımdan sarıp kara gözlerini gözlerime dikti yine. Hastalıktan çatlamış dudağının kenarını ısırdı beni izleyerek. "Boşa uğraşıyorsun kızım. Ne düşmesi...senin yanında beni yalnızca ateş basıyor."