Havanın sıcaklığı, çölün ortasında bir yangına dönüşmüştü. Kumlar, güneşin altında daha da sertleşiyor, her adımda bacaklarınıza yükleniyordu. Sırtındaki çanta, sanki her saniye biraz daha ağırlaşıyor, ama o hiç durmaz, yürümeye devam ediyordu. Adımlarını atarken, gözleri sadece ileriyi görüyordu. Burası, askerlerin kaybettikleri her şeyin, her umudun olduğu yerdi. Zorluğun başladığı, ancak vücutlarının ona alışmasıyla bir şekilde unutmaya çalıştığı yerdi. Burası, zihninin sınırlarını zorladığı, karanlık düşüncelerle baş başa kaldığı yerdir. Saatler geçtikçe, ayaklarındaki acı, aslında daha fazlasını hissettirmeye başlar. Bir müddet sonra, fiziksel sınırların ötesine geçer ve zihin buna ayak uydurur. İlk başta kaslarınız bağırırken, sonradan sadece bir donukluk kalır. Vücudun ne kadar yorulursa yorulsun, komutanın emri, görevdeki sorumluluğun baskısı, bir adım daha atmanı sağlar. Çünkü geri dönemezsin. Bir çığlık duymamak, bir yudum su içmeden yol almak... Bu, tüm askerin yaşadığı mücadeleydi. Kendini bir çukurun dibinde hissettiğin zaman, etrafındaki dünyayı duyamazsın. O kadar yalnızsındır ki, neredeyse hayatınızdaki her şeyin geçici olduğunu düşünmeye başlarsınız. Ama her gün bu hatırlatma bir şekilde unutulur. Çünkü seni bekleyen görev vardır. Ve o görev bitmeden, ne kadar acı çeksen de devam etmek zorundasındır. Gözlerinde uyku eksikliği, vücudunda kanla karışmış terin izleri, aslında seni oraya getiren o içsel güçle savaşıyor gibidir. Bazen derin bir nefes alırsın, ve sonra bir adım daha atarsın. Ama bu bir seçim değildir. Sadece, bir asker olmanın tanımıdır.

hazel'in hayatı, bir anda öğrendiği gerçekle altüst olur. Gerçek ailesi bambaşka bir dünyadır; sıcak ama yabancı, kalabalık ama eksik. Yeni bir başlangıç mümkün müdür, geçmiş hâlâ peşindeyken? ve bazı gölgeler...sadece geçmişte kalmaz "Bulduğunu sandığın an ,aslında kaybetmeye başlarsın " çalıntı durumunda yasal işlemler başlatılacaktır.

Vatan... Üzerinde nefes aldığım, uğruna ant içtiğim, korumak için gözümü kırpmadan canımı vereceğim toprak. Bana burada, bu üniformanın içinde bir kadın olarak zorlanıp zorlanmadığımı soruyorlar. Oysa ben hiçbir zaman kendimi 'kadın bir asker' olarak görmedim. Ben sadece bir askerim. Tıpkı yanımda omuz omuza savaştığım silah arkadaşlarım gibi... Çünkü vatan, bizi ayırmaz; bizi birleştirir. Bayrağın dalgalandığı her yer bizimdir, onu korumak da bizim en şerefli görevimizdir. Bir gün bu topraklara kanım düşecekse, şunu bilin ki ben bundan asla korkmadım. Çünkü vatan için yaşamak da ölmek de bir onurdur.

( Kurt adam ve gerçek ailem kurgusu) Wattpad'da ilk... ~~~~ Daha 17 yaşında bir kız çocuğu annesinden yıllardır öldüğünü bildiği babasının yaşadığını öğreniyor... Buda yetmezmiş gibi annesi onu öz babasının kapısının önüne " sana artık bakamıyorum " diyerek terk edip giderse? Genç kız öylece önünde durduğu kapıya baka kalmıştı... Ama en garibi ise doğaüstü olaylara tanıklık etmesiyle başlayacaktı. Etrafta fütursuzca dolaşan kurtların varlığı ve onlara aldırmayan kasaba sakinleri.... Annelerine ihanet eden babalarının kızını kabul etmeyen abiler... Beynini ele geçiren bir sesin kendini belli etmesi ... Olağan dışı bir evren ve mistik insanlar... Averenya evreni kendinde kaç sırra gebe ola bilir ki? Hadi birlikte sihirli bir yolculuğa çıkalım!

"O silahı elinden indir!" Dediğimde yan duran vücudunu bana doğru çevirdi ama o silah abimin alnına daha çok yaslandı. "Yoksa?" Diye soruşu meydanda ki bütün insanları endişelendirmeye yeterdi. Çenemi herkesin inadına dikleştirip "Yoksa sana yemin olsun ! Bu meydanı kanınla yıkarım!" Diye bağırdım. "Efsun!" Diyen abime bakmadım, yüzü kan içindeyken ona bakıp gardımı düşürebilirdim. "Demek kanım ile yıkarsın ha !" Dediğinde fısıltısı bile meydanı inletti. "Azad ağa, yaparım bilirsin! Bu seni ilk vuruşum olmaz!" Deyişim onun kaşlarını çatarakken kalabalıktan bir kaç kişinin kaçmasına sebep oldu. Koskoca Mardin! En iyi o bilirdi yıllar önce nasıl AZAD KARAASLAN'ı gözümü bile kırpmadan vurduğumu. O gün Mardin yasa bürünürken Diyarbakır'da zılgıtlar eşliğinde bir çok kapıda düğün yapıldı. Ben EFSUN ŞANLI... Yıllar önce babamın kanını akıtan adamın kanını bu meydanda dökmüştüm. Zerre korkmadan, zerre aşkımı aklıma getirmeden. Bunu tekrar yapacağımı onun gibi Mardin de biliyordu. "O halde durma, yine elin titremesin!" Dediğinde onunla beraber tetiği indirdim. Arkamda koskoca Diyarbakır'ın en büyük aşireti olan Şanlı Aşireti vardı. Benim Aşiretim! Onun da arkasında Mardin'in en büyük aşireti olan KARAASLAN aşireti vardı. Liderliğini onun yaptığı Aşiret. "Abi'mi bırak azad ağa!" Dedim durması için. "Babam gibi onun da kanını akıtmana izin vermem! Babamın kanı için sadece senin kanını döktüm ama Vallahi, Billahi ve Tillahi abim için ailende ki herkesin kanını dökerim!" Diye devam ettim. Uğultular arttı da arttı.

"Aranızdan biri benim için çok önemli." Şarkı biter bitmez söylediği şey sabırsızca yerimde kıpırdanmama sebep oldu. Gözleri direkt olarak benim üzerime düştüğünde çevremdeki hayranlarının telefonlarını çıkarıp beni çekmeye başladıklarını hissedebiliyordum. "Sadece Otuz Beş değil tüm albümlerim onun sayesinde, ona yazıldı." İstemsizce tebessüm ettim. Tebessümümü gördüğü an o da kocaman gülümsedi. "İyi ki benimlesin birtanem. Nice senelerimiz olsun." O an kendime bir söz verdim. Ne olursa olsun bu adamı bırakmayacaktım.

"Gerçekler karanlıkta saklanır. Ama her sırrın bir bedeli vardır." Barın Bozdağ... Güçlü, acımasız ve zeki. Yardımsever bir iş insanı maskesinin ardında, yeraltı dünyasını yöneten bir mafya lideri yatıyor. Onun kuralları basit: Güçlüysen yaşarsın, zayıfsan yok olursun. Erna... Sessiz, gözlerden uzak bir üniversite öğrencisi. Ama kimsenin bilmediği bir sırrı var. O, gölgelerde gerçekleri arayan bir gazeteci. Sahte bir kimlikle, şehrin en tehlikeli isimlerinin peşinde. Ve bir gün... Yolu, yanlış adamla kesişiyor. Bir haber... Karanlık dünyada dalga etkisi yaratıyor. Bir isim... Tüm dengeleri değiştiriyor. Ve artık Erna'nın peşinde, hiç kaçamayacağı bir gölge var. Bazı gerçekler, öğrenildiğinde geri dönüşü olmayan bir yola sokar. Ve bu yolda yalnızca en güçlüler hayatta kalır. ⚡ Karanlığın içinde nefes kesen bir güç savaşı... Hayatta kalmak için ne kadar ileri gidebilirsin? ⚡

gerçek aile kurgusudur

Aşkın unutulmuş tarafı. Hafızasını kaybeden Hazel Duman yıllar sonra çocukluk aşkı olan Yıldıray Kayra Yalınkaya'nın şirketinde modellik işine başlayacaktır ama öncesinde Duman ailesini evlerinde misafir ettiklerinde tekrardan tanışacaklardır. +18 sahneler olacaktır! Kitabın ilk bölümü 20/10/2024 tarihinde yüklenmiştir.

Ölüm mü bize yakındı,yoksa öldürmek mi?Yaşam mı bize daha yakındı,yoksa yaşatmak mı? Peki ya ihanet mi daha yakındı bize,yoksa fedakârlık mı? Teknoloji çok ileride, insanlık ise çok geride. Bir ülke ve bu ülkede ayrımcılığa uğrayan şehirler. Irkçılık ve ayrımcılık yaşayan bu insanlar köleden başka bir şey değildi.Hükümet için çalışır, hükümet için feda edilir,istenirse daha beterlerini bile yaşayabilirlerdi. Köle olarak çalıştırılan 34 tane şehir vardı.Ülkede ise toplam 78 şehir.Köle şehirler hükümet için,hükümet ise kalan 44 modern şehire göre yaşıyordu.Hükümet bu 44 modern şehir için her şeyi yapardı. Yüzyıllar önce bir gelenek ortaya çıkmıştı; Ölüm Oyunları Halkın mutluluğu,eğlencesi için köle şehirlerin her birinden bir kız ve bir erkek çocuk seçilirdi.Tam 68 oyuncu,hükümetin belirlediği vahşi doğada birbirlerini delice öldürdükleri bir savaşa mahrum bırakılırdı.Ve bu oyun,her on yılda bir yapılırdı ve sadece bir kazananı olurdu.Kazanan kişi hükümetin gözdelerinden biri olurdu ve kölelikten çıkarılıp,modern şehirlerden birinde lüks bir yaşam yaşaması sağlanırdı. 🍁 "Öldür onları kardeşim. Çünkü o çok sevdiğin hayatın elinden gitmemesi için öldürmen gerek. Öldür ya da öl." 🍁 "Kaç, kovala, öldür. Güçlü olan kazansın." ve gülümsedi. Derin bir nefes alın, Ölüm Oyunu başlıyor... ~130124🤍~ ♦️ •12.01.2024~#ayrımcılık 🥇