"(...)Czuję dłoń na ramieniu, więc się obracam. Joost wrócił z białym tulipanem w ręku. Patrzę na niego zdziwiona. - Dla mnie? - dopytuję. - Możesz udawać, że nie lubisz kwiatów, ale oczy nigdy nie kłamią - stwierdza, dając mi tulipana do dłoni. - Patrzyłaś na nie jak na skarb. Trzymam kwiatka, na którego nie mogę przestać się patrzeć. Takiego samego rzuciłam mojemu ojcu w dniu pogrzebu. Z jakiegoś powodu lubił tulipany. Obdarowywał nimi mamę, zawsze białymi i czerwonymi.(...)" Wielka przygoda z dramą w tle. Charlie, uczestniczka z Polski, wchodzi w świat Eurowizji z przytupem. Jest pewna siebie, ciesząc się z tego wielkiego zaszczytu reprezentowania swojego kraju na międzynarodowym konkursie muzyki. Zawiera przyjaźnie i bawi się tym. Poznaje jednak reprezentanta Holandii. Joost Klein to artysta, którego słuchała już parę lat. Kiedy dowiedziała się, że będzie z nim rywalizować, nie mogła w to uwierzyć. W trakcie konkursu poznaje jednak gorzki smak uczestnictwa w tegorocznej edycji. "(...)Przyglądam mu się. Nadal boli go to, co się stało. Współczuję mu bardzo, serce mi się kraje. - Joost, oni są z ciebie dumni - mówię. - Spełniłeś to marzenie. Udało się. Stanąłeś na tej scenie. (...)"