Hayat bazen bizleri çok zor şartlar altında bıraka biliyor ama ne kadar zor olsa da bu kızımız iyimserliğinden ödün vermiyor olacak ki siyah duvarlara beyaz resimler çizebiliyor kara bulutların altına birbirine aşık çift çizip ortamı romantik yağmurda dolaşan iki gence çevire biliyor acaba bunca talihsiz olayların üstüne nasıl Polyana olabiliyor ?

Bizim hikayemizin olağanüstü bir güzelliği yoktu. Olağanüstü kişiler, olağanüstü olaylar... Hiçbiri. Ama bizim hikayemizdi ya... Bu en güzeliydi. Bu, o gülünce kalbimin deli gibi çırpınışının, ne kadar kırılırsak kırılalım dönüşümüzün hikayesiydi. Bu bir kızın aşkı öğrenişinin, bir oğlanın aşkın ta kendisine tutulmasının hikayesiydi. Bu, bizim hikayemizdi. -- Bu hikaye, iki komşunun hikayesi. İki aşığın hikayesi. İnsanların severken yaptığı saçmalıkları anlatan bir hikaye. Koltuklarınıza kurulun, çünkü vakit, âşık olma vakti. -- Telif hakları tuvaletimizin klozetindedir. Bu hikayeyi başka bir yerde görürseniz uyarın lütfen. Not: Şu an düzenlenmektedir. Bu yüzden olaylar arasında bağlantı kuramazsanız şaşırmayınız.

-Yeter artık Deniz! Kendine gel! -Ben kendimdeyim, zaten. Elleri saçlarını karıştırdı. İlerideki cam şişeye bir tekme attı. - Gerçekten, ne yapıyorsun Deniz? - Oturuyorum? Beni oturduğum yerden kaldırdı ve kolumdan sıkıca tuttu. - Gözlerime bak. Sen böyle değildin. Sana ne oldu? -Ne bekliyordun Arslan? Koşup boynuna sarılmamı mı? Yoksa durmadan ismini sayıklayıp ağlamamı mı? - Seni tanıyamıyorum, artık. Gözlerimin içine bakıyordu. Sıkıca tuttuğu kolumu ondan kurtardım ve kahverengi gözlerine alayla baktım. - Her şey değişti,Arslan. Artık ağlamıyorum. Onu orada bırakarak arkama dahi bakmadan, uzaklaştım. Ve bu yaptığımdan bir an olsun pişmanlık duymadım. ☆Kapak Tasarım : Elçin Yolcu (@kolpaciyazar )

Hiç birine aşk acısı çektirdiniz mi ? Peki ya o kişi hayatınızın aşkını bulduğunuzda hayatınıza girmeye çalışırsa ? Gizem koyu kahve rengi gözlere sahip kısa saçlı normal kilolu bi genç kız ve hayatını kendi başına yaşamaya çalışıyor...

Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.

Yeni bir sabahın ışıklarında gözlerimi açmıştım ve yine aklımda o hayalim vardı gerçekleştirmek için can attığım ama sevgilimin izin vermediği o hayalim bakalım napıcağım bunun sonu nereye gidicek hayallerim mi? sevgilim mi?