KÜFÜR İÇERİR! Ekranda YouTube'dan gelmiş yeni bildirim işareti vardı. Tıkladım. Pakize Tartat adlı kullanıcının yanıtı: "Ben varım, saat on gibi uyanıyorum. Kabul etmek için tek bir şartım var, sabah kahvaltıyı da beraber yapmalıyız. Yapmayınca yaşamıyormuşum gibi geliyor, yalnız yapmak da boğazıma diziyor." Anlamadım. Bildirime tıkladım. Yaptığım yorumu gördüm. Ben Raif o Pakize. Böyle isimler böyle bir hikayeye konu olabilirdi zaten.

Saçlarımda usulca dolaşan elleri yüzümü buldu. Çenemden tutup kendine doğru kaldırdı bakışlarımı. Yanaklarımı okşamaya devam ederken konuştu bu sefer. Gri gözlerinden bir mumun sıcak alevini hissediyordum sanki. "Sen çok güzelsin," dedi. Hiç etkilenmedim, güzel olmayı ben seçmemiştim. Güzel olmak için çaba harcamamıştım. Ki güzel olduğum için ömrüme anlam katacak bir adama sahip olayım. Aklımdan dolaşanların mimiklerime bir dalga misali vurmuş olan etkisinden anladığı ile gülümseyerek devam etti. "Güzelsin, düşündüklerinle. Bakış açınla. Burnundaki kavisle ya da kirpiklerinle değil. Somut bir şeyden bahsetmiyorum. Bunları herkes göremez sende," dedi ve bakışlarını bakışlarımdan koparıp sesini daha da kısarak devam etti "o adam görecek ama bunları." "Belki de benim karşıma çıkacak tek o adam, sendin," dedim. Bir mumun sönmek üzere olan alevini taşıyan bakışlarını yeniden bakışlarımla buluşturdu. Yayımlanma tarihi: 17.08.2016

Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...

Araf ne idi? Cennet ve cehennem arasında kalan tepeydi. Bir tarafında huzur, bir tarafında korku. Belki kaçıştı cennet; belki de kalış ve ben şimdi ya cennete girmeye çalışırken engelleniyordum bir şeytan tarafından; ya da cenehheme giden yolda bir melek beni durdurmaya çalışıyordu. Karşımdaki sert yüzlü adam ya kanatsız bir melekti ya da boynuzsuz bir şeytan. Ama hangisi olursa olsun, ben onu dinlemeyip beni çeken o girdaba kapılıp gidecektim. Doğrunun ne olduğunu kesinlikle bilmiyordum ama bildiğim tek şey, ben oraya aittim. O şeytan ya da meleğin arkasına saklanıp, inadına rağmen bu belirsizliğin içine girerken içimdeki ses fısıldıyordu; araftan kaçarken arafın tam ortasına düştün, haberin yok.