"I promise." My finger touched his to make it official. In 10 years we'll see eachother and nothing will be changed. He and me together forever. In friend modus. He smiled "I'll miss you April but it's for the best." I nodded and wrapped my arms around him. "Please don't forget me." He stroke his fingers up and down my arm. "I won't. Never." Will those words last forever. 10 years later will he still be that cute little boy who said I was his best melon buddy? Guess I have to find out about that one.

"Wat ben je aan het doen?" vroeg hij, zijn ijsblauwe ogen boorde in mijn rug. Ik tuitte mijn lippen en draaide me om zodat ik hem aankeek. "Jouw kamer een make-over aan het geven." Hij trok een wenkbrauw op waardoor zijn ravenzwart haar voor zijn ogen viel. "Je bent raar, weet je dat?" Zijn stem was koud en emotieloos, maar toch kon ik zien dat zijn mondhoeken licht omhoog kropen. Ik haalde mijn schouders op en ging verder met zijn kamer muur te schilderen. Wacht totdat hij ziet dat ik een eenhoorn aan het schilderen ben. ~~~ Katelyne Jacobs is, welja, een geval apart. Ze ziet alles rooskleurig en haar wereld bestaat letterlijk ook uit eenhoorns en cupcakes. Caleb Smits is het tegenovergestelde. Zijn humeur staat altijd op onweer en hij heeft een duistere kijk op het leven. Wat als het zonnetje in huis en de grompot elkaar tegen komen? (Het is geen cliché; geloof me ^^) © All rights reserved.

Was het niet geweldig als een baby zijn eerste stapjes zette? Van kruipen naar stappen was een hele vooruitgang. Ouders waren altijd zo trots op hun kindje als het vol vreugde zijn eerste stapjes zette om vervolgens weer te vallen. Wat wilde ik dat graag. Vallen en weer opstaan. Danielle Katana is geboren zonder benen waardoor ze haar leven moest doorbrengen in een rolstoel. Het was altijd haar droom geweest om eens te kunnen stappen of rennen. Wetende dat dit nooit zou lukken maakte haar droevig, erg droevig… Dan had je nog de vreemde blikken vol medelijden die ze altijd kreeg als ze zich in het openbaar vertoonde. Iedereen leek bezorgd om haar. Haar ouders, haar oudere broer Remy, haar beste vriendin Maud en alle andere mensen. Iedereen behandelde haar als een gehandicapte, dat ze ook was maar niet wilde zijn. Totdat ze Roan Timmers ontmoette. De beruchte badboy van haar buurt. Badboy of geen badboy: hij was de enige persoon die niet vreemd opkeek bij het aanzien van haar rolstoel. En zij was dan weer de enige die geen vrees kende voor deze beruchte Roan Timmers. Dit verhaal staat on hold en dat zal voor een lange tijd zo zijn, het spijt me.

"Ik wil niet naar het internaat!" Schreeuw ik. Hoe kunnen ze? Nu moet ik echt weg... Van Kim, mijn voetbalteam, alles. "Ik wil niet!" Met die zin storm ik de trap op, mijn kamer in. Ontmoet Elise ze heeft een prima leven. Nou ja, behalve dat haar ouders altijd werken waardoor er nooit aandacht voor haar is. Maar oké, alles is best prima, totdat Elise's ouders besluiten Elise op een internaat te zetten. Maar wat moet Elise nou op een internaat en hoe kan ze nou haar vrienden en voetbal verlaten? En dat niet alleen, want dan gebeurt er iets: ze had altijd al last van een rare droom. Maar wat nou als die droom, waarheid blijkt te worden en die waarheid een nachtmerrie. Dingen die ze wil vergeten komen weer naar boven, en de politie die het niet gelooft, is ook nog een probleem... GELIEVE U NIKS TE KOPIËREN! Dit is allemaal zelf verzonnen en als je merkt dat iemand ongeveer hetzelfde schrijft, vertel het me aub. - XXX -