(Tamamlandı.) Tamirci çırağı olarak çalışan Devrim hayatı hakkındaki gerçekleri öğrenir.

Ben Alâ. Alâ Karakurt. Alacalı değil, simsiyah Alâ. Otuz bir yaşında, Özel Kuvvetler mensubu bir Türk subayıyım. Hayat bana öylesine acımasızca davranmıştı ki daha doğar doğmaz ebeveynlerim tarafından üzerimde incecik bir battaniyeyle ve yanıma konulmuş küçük bir kâğıt parçasında yazan üç harflik ismimle yaşamaya çalışmıştım. Ailem olmayınca ben de bu vatanın her bir ferdini ailem bildim ve on yedi yaşımda tanıştığım kahramanım sayesinde asker olmaya karar verdim. Yıllar süren eğitimlerden ve birçok zorlu görevden sonra gerçekten ailem olduklarını hissettiğim insanlarla, kardeşlerimle tanıştım ve tam iki yıl önce onları kaybettim. Burada Ateş'im. Alâ olmayalı o kadar uzun zaman oldu ki, insan olmayı unuttum. Burada yaptığım tek şey ölene kadar öldürmek. Kimi zaman terör yuvalarına sızıp oraları dağıtırım, kimi zaman ise destek gereken timlere desteğe giderim. Hem teröristler arasında hem de askerler arasında namım duyulmuştu ama bu durum beni sevindirmiyordu. Ben efsaneleşmek istememiştim. Yalnızca içimdeki yangını söndüremeyeceğimi anladığımda Ateş olup, yandığımdan çok yakmak istemiştim. Ne ismim bilinirdi, ne yaşım, ne de rütbem. Hakkımda bilinen tek şey Ateş olduğumdu.

"ADEN" İSMİYLE YAYINLANMIŞ İLK KİTAPTIR. Yıllar sonra ortaya çıkan gerçek iki aileyi de derinden sarsarken hayatları tepetaklak olan iki genç kız yeni hayatlarında büyük mücadeleler verecektir. "Bu aile benim. Senin biyolojik olarak kızları olman hiçbir şeyi değiştirmez anladın mı?" dediğinde boğazıma oturan yumruyu zar zor yutkundum. "Bir şeyleri değiştirmeye niyetim yok Güneş. Buraya kendi isteğimle gelmedim." dediğimde yüzüne yerleşen alaylı ifadesi ile yüzünün tam ortasına bir yumruk geçirmek istedim. Yakışırdı... "İyi en kısa sürede gideceğine emin ol. Ne annem ne babam ne de abilerim seni istiyor. Bir an önce def olup gideceksin. " dedi ve odadan çıkıp gitti. Bense her zaman olduğu gibi yapayalnız kaldım küçücük odada. Boğazımın tam ortasına oturan yumru gözlerimi yaşartırken şansıma bir kez daha ana avrat küfür ettim. Bu hayatın benimle ne alıp veremediği var bir anlasaydım keşke... *** Aden Saygın'ın hayat hikayesine hoş geldiniz. Bir nebze klişe, bir nebze dram biraz eğlenceli ve asabi abilerle dolu bir hikaye sizleri bekliyor. Buyurunuz hikayemize efendim...

Aile sevgisinden uzak ve yalnız bir şekilde büyüyerek, soğuk ve umursamaz birine dönüşen bir genç kız. On sekiz yaşında karşısına çıkan biyolojik ailesiyle, yıllardır ondan esirgenen aile sevgisi ve bağını bulabilecek mi?

Gerçek aile hikayesidir. Bu sefer ana karakter bir kız değil, erkek. Yirmi altı yaşında başarılı bir yöneticiydi o. Herkes kadar kendi kuralları ve sınırları olan bir adamdı. Ama, onun kalbi dünyada ki çocukların saflığıyla eşitti. O kim mi? Kenan. Evet, o sadece Kenan'dı. Ona yapılan şeylerden sonra ne bir Soyada ihtiyacı vardı. Ne de bir aileye. Günlerin sınırlı olduğu bir hikayeydi bu. Ve, Sayılı gün çabuk gelir, geçerdi.

Bana gülümseyerek bakıyordu. Tim çatışmaya devam ederken "Komutanım, sen bana çok şey öğrettin. Senin sayende Asil timine girdim, beni time sen aldın." dedi. Veda konuşması yapıyordu. "Böyle konuşma Selim, emrime uyacaksın oğlum. Ölmek yasak." dedim kızgınca. Ağzından akan kanı boynumdan çıkardığım fularla sildim. "Hakkını helal et deli komutan." dedi gülümseyerek "Benim hakkım sana helaldir." ••• "Emre," dedim ve konuşmama devam edemeden öksürmeye başladım. "Bizim işimiz yaşamak," dedim güçlükle. "Ve yaşatmak komutanım." diye tamamladı beni. ••• "Ulu Önder Mustafa Kemal Atatürk'ün dediği gibi; 'Yetişecek çocuklarımıza ve gençlerimize tahilin hududu ne olursa olsun, en evvel, her şeyden evvel Türkiye'nin istiklaline, temeli benliğine, milli geleneklerine düşman olan unsurlarla mücadele etmek lüzumu öğretilmelidir.' Onlar bizim geleceğimiz, bize değil düşmanlara karşı duracaklar!" diyip sözümü bitirdiğimde hep bir ağızdan "Emredersiniz komutanım!" diye bağırdılar. Bu ses o kadar güçlü, o kadar kudretliydi ki nizamiyeden bile duyulduğundan emindim. •••🖇 Kapak tasarımı : @koyumorgokyuzu 🤍

Onların kaderi yıllar önce yaşanmış tek bir gece sayesinde birleşti. Bir anda karşısına çıkan ve peşini bırakmayan Atmanlı aşireti genç kızın bütün sokaklarını çıkmaz sokağa çevirecekti. Bu zamana kadar her işini kendi halleden bir kız şimdi nasıl alışırdı etrafındaki kalabalığa? Bazı sırlar, hiç ortaya çıkmayacak sanılırdı.. Fakat hiç bir sır sonsuza kadar saklı kalmazdı.

"Bir kalbe iki aşk da sığıyormuş sevgilim; bir vatan bir sen..." Küçüklüğümden beri bir kalbe iki sevginin sığacağına hiç inanmazdım. Bir sevgi varsa bununla yetinmeliydik. Biri varsa diğeri eksik olmalıydı. Annem varsa babam,babam varsa annem olmayacaktı. Böyle de oldu. Hayatımın hiç küçümsenemeyecek kadar büyük bir bölümünü buna inanarak geçirdim. İki sevgiyi asla aynı anda hissetmedim. Bir kalbe iki sevgi sığmıyordu buna emin olmuştum. Sonra gerçek ailem geldi. Bana bir kalbe iki sevginin sığacağına inandıran annem ve babam vardı. Abilerim,hatta kardeşim bile vardı. Çok sevdiler, çok istediler. Anne,baba ve çocuktan oluşan o ailenin içine düşmek beni hiç olmadığı kadar afallattı. Ne yapacağımı asla bilemedim. Ailem vardı bu çok güzel bir şeydi. Abilerim benden nefret ediyordu bu çok kötü bir şeydi. İçine düştüğüm bu ehvenişer yani kötünün iyisi hâli kendi içimde çok uzun sürdü. Ne onlara kendimi açabildim ne de aramızdaki duvarları indirebildim. Beceriksizce kendi çapımda sevdim onları yalnızca. İçimde kimseye hissettirmediğimi sandığım savaşım hiç bitmedi ama ben hepsini çok sevdim. Zaman gerçekten her şeyin ilacıydı. Birdenbire kaldıramadığım o duvarlar kendiliğinden yıkılmaya başlayınca daha iyi anladım bunu. Bir şey istediğimiz anda olmuyorsa zorlamamak gerekiyordu. Daha güzel daha doğru bir anda bizi öyle veya böyle buluyordu. Ve bunlar olurken tüm savaşlarımın, gözyaşlarımın ve acılarımın şahidi ve mükâfatı olan adamlar benimleydi. Şahit abim, mükâfat sevgilim. Abimle kurduğumuz küçük dünyamıza inat,bizden bağımsız kurulan büyük dünyayı ben çok sevdim. 21/09/2021 💫 Kapak: @okyanus_grisi Bu bir KURGU'dur. Gerçek meslek, kişi ve kuruluşlarla alakası yoktur. Aile+aşk kurgusudur💙

❝Hayat mucizelere gebedir, derler; peki ya felakete gebeysek?❞ Doğum gününde anne ve babasını kaybeden Almira Dolunay Soylu aylar sonra abisine gelen bir telefon çağrısıyla hastanede bebeklerin, nedeni belli olmayan bir sebepten ötürü, karışmış olma ihtimalleri olduğunu öğrenir. Henüz ne olduğunu anlamadan apar topar annesinin doğup büyüdüğü şehre gider. Şanlıurfa'nın büyüleyici sokakları onu etkilerken bu toprakların ona zarar vereceğinden bihaberdir. "Hiçbirimiz bir masal diyarında yaşamıyorduk. Hiçbirimiz o masum ve saf prenses değildik. Hiçbirimiz prens için güçlerimizden veya ailemizden vazgeçmedik." •İlk bölümler olayları anlamanız amacıyla biraz sakin ilerliyor ama sonradan gelsin kaos ^^ •Kitap, gerçek ailem konulu bir kurgu olup Wattpad'de birçok versiyonu vardır. (Sınava odaklanabilmek için ara verdim.)

Abi kurgusu. Bir gitsem de kurtulsam. Duracaksam da bir sen durdursan. -Tamamlandı-