Bedenim bir ateşte kavrulurcasına karıncalanıyordu ve o, O beni izliyordu. Eşsiz bir manzarayı izliyormuşçasına, sadece tutkuyla harlanan bedenlerimizi kavuşturuyor gibi değilde, ruhumuzu birbirine kilitliyormuş gibi bakıyordu. *** Eccedentesiast, acısını gülümsemenin ardına saklayan kişi. Uygulamada Eccedentesiast adlı ilk kitap. Kitapta fazlaca yaş farkı vardır. Rica ediyorum bunu bilerek başlayın. Bütün hakları bana aittir. Çalınma, kopyalanma gibi durumlarda yasal işlemlere başvurulacaktır!

Serena Valentin, on sekiz yaşında ailesinin sarayından ayrılıp eğitim görmek için akademiye gittiğinde ikiz kardeşi de dahil tüm ailesini geride bıraktığını düşünerek üzülüyordu ama yarıyıl tatilinde, yani altı ay sonra onları yeniden göreceğini bilmek buhranını hafifletiyordu. Ancak hiçbir şey Serena'nın beklediği gibi olmamıştı. Altı ay sonra , tatilde evine geri dönemeyecekti. Çünkü akademiye bile gidememişti. Çünkü akademiye giden tekinsiz yollardan birinde, karanlık ormanda tuhaf sesler duymuştu. At arabasından inip etrafa bakmak istediğinde ise onu görmüştü. Asırlar önce babasının ve diğer birkaç büyücünün birleşip lanetlediği ejderhayı... Ejderhanın, efsanelerde anlatılan o 'zalim ejderha' olduğunu anlamadan önce, onun yaralı kanadını iyileştirmişti. Ve yaptığı iyiliğe karşı beklemediği bir karşılık almıştı. Ejderha, onu esir almıştı. Ve ancak kendisine bir varis verdiği takdirde onu özgür bırakacağını söylüyordu.

"Ben Luna. Gökyüzüne küs bir kızdım. Ta ki babamın yıldızlar arasında beni beklediğini öğrenene kadar." Yıl 2339. Dünya yorgun. Türler yok olmanın eşiğinde. İnsanlık, kendi elleriyle inşa ettiği çöküşün tam ortasında; hayatta kalanların bir çoğu ise sadece zengin ve faydalı olanlar. Luna, 18 yıl süren yıldızlararası bir uykudan gözlerini açtığında artık hiçbir şey bildiği gibi değildir. DNA'sı sıradan bir insandan farklıdır. O bir hibrittir: İnsan ve İmterial soyunun asil birleşimi. Onun damarlarında sadece kan değil, iki uygarlığın kaderi dolaşmaktadır. Ve Pyke... Buzdan bir sessizlikle konuşan, savaşla şekillenmiş bir komutan. Onun gözlerinde yıldızlar sönmüş, yerini ölümün ışıltısı almıştır. Ama Luna'nın gözleri... o gözler, Pyke'ın içinde çoktan ölmüş olan bir duyguyu yeniden kıvılcımlandırır: İnanç. Bir baba... galaksiler arası bir geçidin ötesinde hâlâ yaşıyor olabilir. Bir kız... kendi kimliğini ve geçmişini ararken, insanlığın geleceğini taşımak zorunda kalacak. Ve bir savaş... yıldızlardan önce gelen karanlığı aydınlatacak. Gerçekler acıtır. Ama bazı gerçekler... bir gezegeni yeniden başlatır. ♦ "Ben gökyüzünü seviyordum. Çünkü yıldızlar sessizdi, tıpkı ben gibi. Ama sonra biri geldi... ve yıldızlar onun gözlerinde konuşmaya başladı." ♦ "Gökyüzü, sadece uçmaktan korkanların sınırıdır. Senin için yıldızlar bile eğilir, Luna." ♦ "Işık yılı dediğiniz şey, sadece birim değil. Babamla aramdaki suskunluğun adı artık."