Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.

Aşk bazen tesadüflerle bizi bulur. Öyle bir zamanda yakalar ki bizi, belki hayatımızda hatırlamak bile istemediğimiz anıları gurur duyarak hatırlayıp anlatmak istiyicez. '' Hiç bir zaman gülümsemekten vazgeçme. Kimin ne zaman aşık olacağını bilemessin'' derler. Çok doğru. Bir insanın bir tek gülümsemesi bazen hayatını 360 derece değiştirebiliyor... Oğuzhan Koç Hayranlarını bu hikayeye bekliyoruz arkadaşlar :) :)