Teen Wolf, Stiles karakteri ile komik ve bizi kahkalara boğan Dylan O'brien'in dizide ki replikerlini paylaşacağım.Umarım keyifle okursunuz. İyi okumalar :)

TEEN WOLF REPLİKLERİ 2 ADLI KİTAPTA BÖLÜM YAYINLAMAYA DEVAM EDİYORUZ :)

ASK SADECE INSANA KARSI OLUNMAZ. BAZEN BIR KITABA BAZEN BIR TAKIMA BAZEN BIR RENGE VE BAZENDE BIR DIZIYE. AMA HER KITABA DEGIL, HER TAKIM DEGIL, HER RENGE, NEDE HER DIZIYE. TEEN WOLF HER DIZI GIBI DEGIL. BU DIZI IZLEYINCE KENDINE BAGLAYAN AŞIK EDEN BIR DIZI. BAZILARI TEEN WOLFU SEVMEZ VE TURLU TURLU SEYLER SOYLER. BUNLAR ONLARIN ASKI TATMAK ICIN GELEBILECEK SEVIYEDE OLMADIKLARINI ACIKLAR.

Teen Wolf hakkındaki herşey...

Bir kız ve bir erkek ikiside hayalindeki aşkı arıyor ve lisede birbirlerini buluyorlar

Genç kızın yüzünde masum bir gülümseme belirirken dilinin ucuna gelenleri söylüyordu, nedenini bilmediği bir şekilde hiçbir şeyi umursamadan konuştu. "Huzuru dinliyorum," dedikten sonra bir elini genç adamın sarsılmaz geniş göğsüne yerleştirdi. "Tam burada." Genç adam bir süre ne demesi gerektiğini bilmeyerek sessiz kaldı, bu süre içinde bir eli kızın dalgalı, karamel rengi saçlarına gitmişti bile. Aralarındaki bağı inkar etmeye çalışsa da kıza dokunduğunda aralarındaki çekimi hissetmemesi imkansızdı. Her dokunuşunda ona daha yakın olmak istemesini, ona daha çok dokunmak istemesini inkar etmek artık imkansızdı. "Hissettiğin sadece huzur mu?" Genç kızın yanaklarına tatlı bir ısı çökerken ne diyeceğini bilemiyor, kalp atışları da heyecanıyla hızlanıyordu. "Bilmiyorum," diye yanıtladı kız kısaca. "Sen ne düşünüyorsun?" Alacağı cevaptan korkuyor olsa da yine de sordu, bugüne kadar yaptığı gibi. Genç adam hafifçe güldü, kızın duymayı en sevdiği şeyi yaparak. "Sen benim tesadüfen bulduğum dört yapraklı yoncamsın." * Yollarını kaybetmiş iki gencin tek sahip olduğu, kırılmış ruhlarıydı. Tesadüfler kaderin cilvesiydi, kader muzip oyunlarıyla iki gencin yollarını birleştirecek, aşk ise onların yaralı ruhlarını tılsımlı büyüsüyle iyileştirebilecek miydi?

Gözlerimi sımsıkı kapatarak derin bir nefes aldım. Yapmak üzere olduğum şey benim için bile deliceydi. Sadece birkaç dakika sonra yüzyıllar öncesine gidebilecektim. Ve bu çok tehlikeliydi. Ama buna mecburdum. Başarmam gereken bir görevim vardı. Yanımdaki adam son kontrollerini yaparken aklımdan geçenleri okumuş gibi, "Buna mecbur değilsin." dedi. Gözlerimi açtım ama tamamen ileriye sabitlenmişti bakışlarım. Hayatımı değiştirecek olan yere... Cevap vermedim. "Neler olacağını bilmiyoruz." diye devam etti. "Hafızan tamamen silinebilir." Kararlı olduğumdan emin olmak için bildiğim şeyleri son kez hatırlatıyordu bana. "Bu durumda uyandığında tamamen farklı biri bile olabilirsin." "Bir daha hiç geri dönemeyebilirsin." Bu son sözüyle çözülmüş gibi bakışlarımı ona çevirdim. Ama bu da bilmediğim bir şey değildi. Gümüş desenli siyah sırt çantamı omzuma asarken dudağımın bir kenarı yukarı kıvrıldı. "Bir suikastçi öleceğini bilse bile görevinden vazgeçmez." dedim kararlılıkla.

Her acı günü, her çektiği işkence, her çaresizliği bedenine, tenine ve bakışlarına işlenmiş fırtına gözlü bir adam.Sizi yakıp yıkan, her hücrenizi geri döndürülemez parçalara ayıran dipsiz karanlığına rağmen nefesinizi kesecek, kalbinizi acıtacak kadar güzel biri.Yıllarca boş bir kabuk gibi yaşayan, intikamını, masumiyetini ve en önemlisi asla sahip olamadığı ruhunu arayan bir serseri. Ayaz Haznedar. "Şarkılara neden parça deniyor biliyor musun Safir? En ihtiyaç duyduğun anda eksik bir yanını tamamlayıveriyor bir tanesi çünkü. Sen yıldızların benim için yazdığı bir parçasın Safir, dünyamın karanlığına dayanamayıp beni terk eden ruhumun yerini doldurmak için bestelenmiş, dünyanın en güzel şarkısı." Ve bu ruhsuz serserinin kalbine dokunmayı başarabilen, Safir gözlü, kırık dökük bir melek. "Ve şimdi çal benim için Safir. Var olabilecek tüm sesler sussa bile sen, benim için çal...""

Herkesin hayatta en az bir amacı vardır. Benim amacım iyi bir hemşire olabilmek... ve yöntemim gülümsemek... Herkesin aksine gülümsemekten bir an bile vazgeçmeyecek bir hemşire olacaktım. Hastalarıma gülümseyerek iyi gelecektim. Tek amacım buydu. Tabi ilk staj deneyimimi onkoloji de yapmak planlarım dahilinde yoktu. Hele Onur gibi bir hastam olacağını hiç düşünmemiştim. Onur... zorlu bir hastaydı. İletişime kapalı, kimseyi umursamayan, konuştuğunda insanı terslemekten çekinmeyecek biriydi. İnsanı kolayca kırabilecek ve bunu düzeltmek için gram uğraşmayacak biriydi. Tüm bunlara dayanabilirdim ama ölümü kabullenmiş olması... bunu aşmakta zorlanıyordum. Herkesin hikayesi iyi bitmek zorunda değildi ama Onur'unki iyi bitmeliydi. O bunu hak ediyordu... (Sevdim isimli hikayemin kurgusu üzerinde biraz oynayacağım. Ve yeni ismi olan Seni Bana Getirdi olarak yayımlayacağım.) Not; Kapak için Sinem_Ekin isimli okuyucuma çok teşekkür ederiiim <3<3 (Kapak gönderirseniz seve seve kullanırııım ^^ )