Îlk bakış. Sen bilmezsin o gün. Kaderin ona yazılmış. Herşeyin olmuş, mutluluğum. Sevgiyle başlayan küçük yıldızlar gibi etrafında gezinen melekler şimdi ise nefreti kusuyor. Hayal kırıklığı. Hayal kırıklığım değil, Hayatım ol...

Onu gerçekten çok özlemiştim, onunlayken hayatımın en farklı duygularını hissetmiştim. Evet hayatımda geçirdiğim en güzel anlar listesinde şu an birinci sıradaydı. Aslında yaşadıklarım çok basitti, belki de bunları kafamda büyüten bendim. Ya da büyütmek istiyordum. Onun hakkında bildiğim tek gerçek şey ismi, geriye kalanlar ise benim tahmin ettiklerim ve gözlemlerimdi. İnsan nasıl olurda bu kadar alışır? Aşk ve dostluk arasında kaldığım bu çizgi artık sınırlarını aşmıştı. Onunla yürüdüğüm sokaklardan bir daha geçme fırsatım hiç olmadı. Önüme gelen hiçbir domates çorbasını da yemedim...

"Seni uyardım! "Dişlerini sıkarak konuştuğunda onu ilk gördüğüm anda ki öfkesiyle yüz yüze geldim "şimdi buradan gidiyorsun! "Bir elini kolumdan çekerken diğer eli tutuşunu sıklaştırmış cevap vermemi beklemeden beni peşinden sürüklemişti. Birlikte iki katı koşar adımlarla inerken kapıyı açtığı gibi beni dışarı sertçe itip kapıyı suratıma çarptı. Şaşkınlıkla birkaç saniye bekledikten sonra öfkeyle demir kapıya sert bir tekme geçirdim. Derin bir nefes alıp ev görüş alanıma girinceye kadar geri çekilmiş gözlerimle onu görmek isteyerek evi taramıştım. Soğuk havaya karşın gömleğiyle terasta duruyor ellerini cebine koymuş bir şekilde beni oradan izliyordu. "İstediğin kadar beni engelleyebilirsin! "Bağırdığımda ellerini cebinden çıkarıp terasın korkuluklarına koydu "bütün gerçekleri öğreneceğim! Benden sakladığın ne varsa hepsini önüne sereceğim! "Kuzguni gözlerini ardımda bırakarak ona sırtımı döndüm. "Aynı acıyı paylaştığın insanı sakın karşına alma! "Büyük demir kapılara ulaştığımda sesini duymamla beraber olduğum yerde durup omzumun üstünden ona baktım "patronun kim olduğunu unutma! "Bütün sertliği, ihtişamı, heybeti, esrarengiz haliyle geçmişin, şimdinin belki de geleceğin bütün anahtarlarını elinde tutan adama baktım. O Kamer Taşkıran'dı. Kaçtığım, öfkeden deliye çevirdiğim ama hep yalnızca ikimizin biz olduğu bir ana hapsolmak istediğim adamdı.

"Seni gülümseteceğim Araz. Sana yemin ediyorum seni gülümseteceğim. Bunu yapacağım!" Tam karşımdaki kararlı yeşil gözlerin içinden kendi gözlerimdeki hissizliği ve yüzümdeki ifadesizliği görebiliyordum. Beni gülümsetebileceğine inanıyordu ama ben onun kadar ümitli değildim. Gülümseyeceğimi pek sanmıyordum. Buna olan inancımı kaybetmiştim, inanç diye bir şey varsa tabi bende. O benim tamamiyle hissiz olduğumu daha yeni yeni öğreniyordu. Beni gülümsetebilmenin imkansız olduğunu daha bilmiyordu. Ama elbet öğrenecekti. Tıpkı diğer herkes gibi... Ben nasıl gülümseyebilirdim ki? Ölü bir insan nasıl gülebilir ki? Bedenen yaşasam bile ruhen ölüydüm ben. Ölü bir insan gülümseyebilir miydi? Ben gülümseyebilir miydim? *** Kendi karanlığında kaybolmuş, duygulardan yoksun bir kız ve sırf popülerlik için karakterinden vazgeçmiş bir çocuk. Kendi karanlığında kaybolan bir kızın hikayesi. Bu hikayenin ADINI SEN KOY...

Hayatta her zaman herşey istediğimiz gibi gitmez. Herşey masallardaki gibi mükemmelken bir bakmışsın herşey yerle bir olmuş.