Yalnızlığın sinsi renginde kaybolduğum bir hayat... Acının hükmedici tonu tırmalıyordu geleceğimi. Baştan yaşıyordum kaderimi. Baştan tanıyordum ailemi. Gecenin kasvetinde gözyaşlarım yağmurla yarışıyordu. Alnıma bir bir düşerken damlalar, gerçeği sorguluyordum. Ben; gerçek kadar tok, acı kadar biçare kız... Sen; mavi gözlerinde kaybolduğum, gökyüzünde nefes bulduğum insan... Gerçekler hiç bu kadar acımasız olmamıştı.