"boşanmak istiyorum." boran'ın boğuk sesi odada yankılandı. ikisi de donup kaldı. boran bir şey bekliyordu, buna daha fazla devam etmek istemiyordu. ikisi de tam o anda sadece nefeslerinin ve kalp atışlarının sesini duyarken zaman durmuş gibiydi. iki kelime. tüm hayatını mahvetmek için sadece bu kadarına ihtiyaç vardı. ya da belki zaten bir taneydi, ama bu sözler sonunda onu görmesini sağladı. david kalbinin kırıldığını, göğsünden yavaşça söküldüğünü ve onu boş hissettirdiğini hissedebiliyordu.

"arda," dedi, sesinde neşeli bir tını vardı. "geleceğini biliyordum. sergiyi beğendiğini umarım." "beğenmek mi?" diye tısladım. sesim, kontrol edemediğim bir öfkeyle titriyordu. "sen ne yaptığını sanıyorsun? sen benim hayatımı çalıp bir duvara asmışsın! senin buna ne hakkın var!" etrafımızdaki insanlar fısıldaşmaya başlamıştı. can, bu ilgiden son derece memnun bir şekilde bana döndü. sesini, bütün o küçük kalabalığın duyabileceği şekilde ayarlayarak konuştu. "bu senin hayatın değil, arda.." dedi sakin ve bilge bir tavırla. "bu, evrensel bir an. bir tanışma, bir tutku ve kaçınılmaz bir ayrılık.. bu, sanatın ta kendisi! ve sen.. sen bu sanatın ilham perisisin. bundan onur duymalısın."