Hoe ga je met een terminale ziekte om? Kinderen leven in een groot internaat op een afgelegen eiland. Allemaal hebben ze één ding gemeen: Ze zijn terminaal ziek. Niemand redt het boven de 20. De piepende banden van de brancard voorspellen maar één ding: het sanatorium. Niemand komt ooit terug uit het sanatorium. Matthy woont al wat langer op de groep wanneer er op een dag een nieuw iemand binnengebracht wordt. Deze persoon zou een wending in Matthy zijn leven veroorzaken. Maar hoe ga je met je gevoelens om wanneer je weer dat je nog hoogstens een paar jaar te leven hebt?

"I'll make this feel like home." Robbie's huis voelt niet als zijn thuis, Matthy daar in tegen wel.

Ik ben moe... moe om steeds meer te zijn... 흠h.mうーん

Matthy is er van overtuigd dat hij erover heen is, het verdriet weggedrukt, ver naar onder. Wat gebeurd er als zijn verleden hem komt opzoeken, kan hij zich er voor een 2e keer overheen zetten? Of zakt hij weer terug in het eenzame dal, met niemand anders dan verdriet om hem heen. Zal hij de pijn kunnen sussen of blijft het voor altijd steken? Een verhaal geïnspireerd op Smoorverliefd van Snelle!