Bir Mahalle Hikayesidir.. "Ben sustuğumda küçüktüm. Sana bakacak cesaretim vardı ama gözlerine denk gelmeye utanırdım. Bir gece konuştum. Bütün kalbimle, bütün saflığımla... Sen ne dedin hatırlıyor musun? "Ben kimim, sen kimsin?" O sözlerin hâlâ içimde yankılanıyor. Ben o gece sadece sustum sanıyordum... Meğer içimde bir şey kırılmış. Gittim. Büyüdüm. Unutur gibi yaptım. Şimdi döndüm. Ama senin bıraktığın kız değilim artık. Ve bu sefer bakacak bir göz varsa, göze alınacak şeyler de var demektir. "

"O silahı elinden indir!" Dediğimde yan duran vücudunu bana doğru çevirdi ama o silah abimin alnına daha çok yaslandı. "Yoksa?" Diye soruşu meydanda ki bütün insanları endişelendirmeye yeterdi. Çenemi herkesin inadına dikleştirip "Yoksa sana yemin olsun ! Bu meydanı kanınla yıkarım!" Diye bağırdım. "Efsun!" Diyen abime bakmadım, yüzü kan içindeyken ona bakıp gardımı düşürebilirdim. "Demek kanım ile yıkarsın ha !" Dediğinde fısıltısı bile meydanı inletti. "Azad ağa, yaparım bilirsin! Bu seni ilk vuruşum olmaz!" Deyişim onun kaşlarını çatarakken kalabalıktan bir kaç kişinin kaçmasına sebep oldu. Koskoca Mardin! En iyi o bilirdi yıllar önce nasıl AZAD KARAASLAN'ı gözümü bile kırpmadan vurduğumu. O gün Mardin yasa bürünürken Diyarbakır'da zılgıtlar eşliğinde bir çok kapıda düğün yapıldı. Ben EFSUN ŞANLI... Yıllar önce babamın kanını akıtan adamın kanını bu meydanda dökmüştüm. Zerre korkmadan, zerre aşkımı aklıma getirmeden. Bunu tekrar yapacağımı onun gibi Mardin de biliyordu. "O halde durma, yine elin titremesin!" Dediğinde onunla beraber tetiği indirdim. Arkamda koskoca Diyarbakır'ın en büyük aşireti olan Şanlı Aşireti vardı. Benim Aşiretim! Onun da arkasında Mardin'in en büyük aşireti olan KARAASLAN aşireti vardı. Liderliğini onun yaptığı Aşiret. "Abi'mi bırak azad ağa!" Dedim durması için. "Babam gibi onun da kanını akıtmana izin vermem! Babamın kanı için sadece senin kanını döktüm ama Vallahi, Billahi ve Tillahi abim için ailende ki herkesin kanını dökerim!" Diye devam ettim. Uğultular arttı da arttı.

Oda karanlıktı. Her nefes verişi Poyraz'ın varlığını daha da yakın hissettiriyordu. "Saklanabileceğini mi sandın, Beril?" dedi Poyraz, sesi soğuk ama belirgindi. "Her adımını biliyorum, her nefesini sayıyorum. Kaçışın yok." Titreyerek geriye çekildim, gözlerimden yaşlar bir bir damlıyordu. Artık ondan hayatım boyunca kurtulamayacağımı biliyordum ama çaresizce yine konuştum. "Bırak artık beni... görmüyormusun senden nefret ediyorum!" Hıçkırıklarım boğazımı yakıyordu. O bir adım daha yaklaştı, gölgesi üzerime düşerken dudaklarındaki kıvrım saplantısını saklamıyordu. "Nefretin beni dize getiremez. Benim için önemli olan... senin varlığın. Ruhun bile benim için yeter. Beril... sen istemesende seveceğim. Bana senden başkası haram bu dünyada" Ellerim titriyordu, kalbim sanki parçalanacak gibiydi; içimde hem korku hem nefret vardı. Ama biliyordum: artık onun saplantısı, nefesimden gözyaşlarıma, her titrememden haykırışıma kadar hayatımın her köşesini sarmıştı ve bundan kaçış yoktu.

"Artık özgürsün Esvet intikamımı aldım bir daha ne beni ne de bana dair hiçbir şeyi görmeyeceksin!" Diyip odadan çıkmıştı. Esvet göz yaşlarını silip Koray'ın peşinden koşarak aşağı inmişti. Bahçenin ortasında daha fazla dayanacak gücü bulamamıştı kendinde. Dizlerinin üstüne düşerek haykırmıştı. Koray kendini dizginlemeye çalışırak olduğu yerde durmuştu. Arkasını dönmeye cesareti yoktu. Esvet'in dudaklarından dökülen acı sözleri duyduğunda gözünden bir damla yaş akmıştı... " Bu günü de bu yaptıklarını da andım olsun ki ömür boyu unutmayacağım!"

"Ondan nefret ettim. Bana yaptıkları yüzünden, benden aldıkları yüzünden ondan nefret ettim. Ama o beni sevdi. Ve ben ondan daha çok nefret ettim. Çünkü bu, bir aşk hikayesi değildi." On yedi yaşındaki Hilal Sancar kendisinden yaşça büyük ve ona takıntılı şekilde aşık olan genç bir adam tarafından kaçırılarak kendini bir trajik olaylar zinciri içerisinde bulur. Ailesine ve sevdiklerine dönmeyi başarabilecek midir? Bu kitap şiddet, argo, madde kullanımı, cinsellik, psikolojik unsurlar vb. içeriklere sahiptir. Lütfen tadını çıkarın ^^ BURAYA TEKRAR UYARI GEÇİYORUM: BU KİTAP, FANTEZİ MEZESİ EDİLMİŞ, NORMALLEŞTİRİLMİŞ ŞİDDETİN HERKESİN BAŞINA GELEBİLECEĞİNİ VE NE KADAR ÇİRKİNLEŞEBİLECEĞİNİ GÖSTERMEK AMAÇLI YAZILMAKTADIR! LÜTFEN BURADA YAZILAN ŞEYLERİ ROMANTİZE EDEN YERLERDEN UZAK DURUNUZ.

Eylem Yılmaz isimli ana karakterimiz, arkadaşlarını kırmamak için gittiği mekânda, tek gecelik bir ilişki yaşar. Ancak birlikte olduğu adam, Rus mafyası Ayaz İvan Aksakov'dur. İvan Çetesi'nin lideri olan Ayaz ile Eylem'in arasındaki aşk gittikçe körüklenir. İkiz bebekleri olan Eylem ve Ayaz'ın sonu ise karanlıktır.

"Korkuyor musun?" diye sordu, yüzüme biraz daha yaklaşırken. "Korkutuyor muyum seni?" "Korkuyorum," dedim, ağlamamak için kendimi zor tutarken. "Ben bu adamı tanımıyorum." "Tanı o zaman," dedi sertçe. "Keskin Kırım bu." Kanlı elini yüzüme dokunmak için kaldırdığında istemsizce geri çekildim. Eli havada asılı kaldı. Sonra yumruk yapıp indirdi. "Sevdiğin adam bu," dediğinde bakışlarımı ona çevirdim. Gözleri öfkeyle parlıyordu.

Canan, türlü emeklerle mesleğine tutunan mesleğine aşık güzeller güzeli bir kadındı. İlk meslek yeri için geldiği şehirde cana yakın bir mahalleye düşerek arkadaşlığı, aile kavramını ve en önemlisi aşkı tatmak üzereydi. Adnan Cahit, ailesine düşkün herkesin abi diyerek baktığı ve mahallesinde herkes tarafından sayılan bir adamdı. Sert mizacı ve agresif kişiliği çoğu kişiyi çekindirse de mahallesine ve önemlisi aniden işine giren bir kadınla eli ayağına dolaşmıştı. *** Benim hikayemde kadına zarar veren erkekler, erkeğine köle olan kadınlar yok. Yalnızca sorgusuz sualsiz sevgi ve aşk var. ⚠️BU HİKAYEDEKİ KİŞİ, KURUM VE KURULUŞLAR TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜ OLUP, GERÇEKLE İLGİSİ BULUNMAMAKTADIR.⚠️ Dram etiketi #1 Dost etiketi #1 Komedi etiketi #1 Polis etiketi #2 Doktor etiketi #2 Karadeniz etiketi #3 Mahalle etiketi #5 Evlilik etiketi #7 Sevgi etiketi #9 Arkadaşlık etiketi #10 Gizem etiketi #15 Tutku etiketi #16 Aşk etiketi #19

Hayat mücadelesi içinde herkes gibi yaşam savaşı veren Neva Aktan'ın , işi gereği cezaevine aşıya gitmesiyle başlayan , Savaş Kayademir'in ilk gördüğü anda tutulduğu kızımızın başına gelenleri konu alan bu hikayeye gelin hep birlikte konuk olalım... KESİT : " Başıma gelenler senin yüzündenken bu koruma çabası neden!!! " Cümlem bittiğinde seğiren çenesi ve sıkılı yumruklarıyla karşılaşmıştım. Elini kaldırıp bahçedeki herkese sertçe gitmelerini isaret ettikten sonra yine bakışlarını bana çevirmişti. " İstemedim. Eğer başını belaya sokmak gibi bir niyetim olsaydı hayatta yapmayacaģım bir şeyi yapmazdım Neva! Senden kaçmazdım. Aylarca takip edip iyi misin değil misin öğrenip sonra yok olmazdım! Sen de haklısın... Benim gibi bir adam kimseyi sevemez! Senin gözünde cani , korkutucu , pislik adamın tekiyim ya hani!!! " ▪▪▪ Tüm hakları saklıdır!

Aynanın tam karşısına geldiyimde şok geçirmişdim. Zira bu ben değildim. Ben bu kadar güzel bir kız değildim. Ama aynanın yansımasında gördüyüm kız şu zamana kadar gördüyüm en güzel kız ola bilirdi... Simsiyah beline kadar uzanan dalgalı gür saçları, pamuk gibi beyaz parlak ve pürüsüz teni, tıpkı saçlarının rengi gibi kara iri şekilli gözleri, kara kaşı ve uzun kıvrımlı kirpikleri ve dolgun kırmızı dudakları... İnsanın yüzünü baktıkca bakası geliyordu bu kızın. Bundan ziyade uzun, ince kıvrımlı bir bedeni vardı. Sanki bir kalemden çıkmışdı bu kız. Bakanın bir daha bakmak isteyeceyi bir sanat eseriydi. Kimdi acaba bu kız? Eyer bir erkek olsaydım çoktan aşık olmuşdum bu kıza. Lakin fark etdiyim şeyle yeniden dona kaldım. Ben şu an bir aynanın karşısına duruyordum. Ben bu kız kadar güzel deyildim ki? Yahu ben hiç güzel deyildim! O halde bu yansımadaki kız kimdi? Benim yansımamın yerine ki keçmişdi? Ben bu düşüncelerle boğuşurken yansımadaki kızın konuşması ile düşüncelerimden ayrılma zorunda kaldım. "Zamanı geldiyinde ait olduğun yerde olacaksın." "Anlamadım, nasıl yani?" "Anlayacaksın." Kız bunu dedikden sonra her taraf silikleşmeye başladı. Etraf durmadan dönüyordu sanki. Nefessiz kalmaya başlıyordum. Elimi boğazıma götürürek derin nefesler almaya başladım lakin olmuyordu. Dayanamayıp yere çökdüm ve o an her şey yıkılmaya başladı...