"Bir ismi olmayan kız. Peşindeki ölümsüz avcılar. Ve her şeyin yazılı olduğu o kitap... Adını unutan kız, geçmişini ararken Varg'ların (ölümsüz avcılar) hedefi haline gelir. Tek şansı, kendi hikâyesinin yazılı olduğu kitabı bulmaktır. Ama bir sorun var: Kitabın üzerinde onun adı yazıyor... ve o adı hatırlamıyor. • Unutulmuş bir kimlik • Ölümsüzlerin acımasız oyunu • Ve bir kitabın içinde saklı kader... "Hatırlamak, kaçmaktan daha tehlikeli olabilir mi?"

"Ev bazen dört duvar arası değildir."

Yıl, 2050. Artık 2026'da bulunan SINIR Taşının laneti sürüyor. insanlara bu taşın DNA'sı işlenmesiyle artık çok daha güçlü varlıklarız. Sağlıklıyız. En önemlisi de artık özel güçlerimiz var, pek özel değil gibi ama... Her neyse, bu güçlerinizi kötüye kullanıyorsanız ve yakalandıysanız; GÖLGE SINIR AKADEMİSİNE HOŞ GELDİNİZ. BURADA ÖLÜM ASIL KURTULUŞTUR, ÖLÜM ÖZGÜRLÜKTÜR, ÖLÜM MUTLULUKTUR. Peki ya hiç düşündünüz mü? Böyle bir yerde bile hayatta kalmayı isteyebilecek bir insanın var olacağını? bu VANESSA ANDERSON. Karanlık geçmişi, ve karanlığın ta kendisi. Vanessa'ya göre; İnsanlar, üstün özelliklerini mantıklı şeylere kullanamayacak kadar bencil. TEKRAR HOŞ GELDİNİZ. KARANLIK HER DAİM YANINIZDA OLSUN Kİ KARANLIĞA ALIŞIN, KARANLIKTA BOĞULMAYASINIZ DİYE...

Siz: Bizimkilere 'ona söyleyin davasını geri çeksin' demişsin çekmiyorum davamı falan Yunan Tanrım: Ne? Yunan Tanrım: Ne davası? Siz: Sana açtığım gönül davası bebeğim 😉

Karlıydı, Fırtınalıydı, Ve tahmin edemeyeceğiniz kadar soğuktu, İki genç mutlu olmak için bu yolda ilerliyorlardi, Ama nereden bilebilirlerdi, Bu karlı yolun onların zindanı olacağını, Bu soğuk yola mutlu olmak için başlamışlardı, Hayatlarını tekrardan yaşamak için, Her şeyi unutmak için, Ateş böcekleri gibi parlamak için, Peki bu soğuk yolda sizde bize katilirmisiniz, Onların bu karlı zındanda neler yaşadıklarını bilmek istermisiniz, Eğer bilmek istiyorsanız sizide bekleriz, Ateş Böceği

Sıradan bir günümün, son huzurlu nefes aldığım saatler olduğunu bilmiyordum. Gözlerimi açtığımda, bir psikopat tarafından esir alındığımı ögrendim... Benimle beraber 50 kişi buraya öldürülmek için kaçırılmıştık. Hepimizin mavi gözlere sahip olması, olayları daha karışık hale getiriyordu. Artık eski günlerdeki gibi mutlu olamayacaktık. Eskisi gibi gülemeyecektik... Gülsek bile gülümsememiz bir yalandan ibaret olacaktı. Burada yaşadıklarımız hepimize çok ağır gelmeye başlamıştı. Çektiğimiz zulümlere karşı gelerek, kaçmak bize mantıklı gelse de... Başımıza daha büyük belaların geleceğini düşünmemiştik. Ölmeden buradan çıkabilecek miydik? Kalan sayılı günlerimizde acı çekmeden evimize dönebilecek miydik?