"+Hadi taksime gidelim. Eminönünde napıcaz ya?" dememle başladı bu lanet olay marmarayla gitmek istediler daha yakın olucağı için eminönünden taksime aktarma yapıcaktık. Ezgi bir farklılık hissetmişti o yüzden o bizle gelmedi. Yürüyen merdivenlerden indikçe tenhalaşıyordu ve insanların bize kötü bakışları bizi ürkütmüştü. Aldırış etmedik. Trenin gidiceği yere doğru yürüdük. Kimse yoktu birden bütün ışıklar kapandı. Bir ses işittik...."Metro Lanetine hoşgeldiniz" Bu lanet yerden cıkabilicekmiydik yoksa çıkamayacakmıydık....  Heyecanlı olayların yaşanacağını şimdiden söyleyeyim klişelerden farklı olarak bi hikaye yazmak istedim umarım beğenirsiniz..

Ay göğe yükselirken tüm duygular yeryüzüne damlayacak. Tek tek toplayacağız onları, avucumuzun içine alacağız. Gözlerini kapat, diyeceğim, sen gözlerini kapattığında dudağının kenarından öpüp sevgi duygusunu serpiştireceğim yüzüne. Yüzünde parıldayan sevgi parçacıkları, içerisine tutkuyu da katıp karmaşıklaşacak; aşk olacak. Ay'ın fısıldadığı cümleler kulağımıza dolarken kelimelere beraber anlam yükleyeceğiz. Mutluluk duygusu da sevgiye karıştığında kalbimiz Ay'a yükselecek. Biz huzurla gökyüzünü izlerken, kalbimiz tamamen Ay'a ait olacak. Ay, hislerimizin en büyük şahididir.