ENDLAYD 𝓟𝓻𝓮𝔁𝓵𝓪𝔂𝓽 𝓔𝓿𝓻𝓮𝓷𝓲 𝓢𝓮𝓻𝓲𝓼𝓲 Kendini krallıkların huzuru için adamış ve hayattını diğerlerini korumak üzere ant içmiş bir kız kanları üzerine çizilmiş bu savaşta kılıç ustalarının tek amacı onu yok etmek uğruna olan biri tarafından kontrol altına alınır 𝘉𝘪𝘳 𝘮𝘦𝘬𝘵𝘶𝘱... Mektup oldukça gizem uyandıran ve sırlarla dolu bir görevi çığlıklarla yankılar. Seçilmişlerdi onlar... Sebepler,anılar mektuplar arkasına saklanırken bu yemin oyununu devam ettirmeliydiler. "O gün güneş doğmadan battı O gün sonun başlangıcıydı..."

Elzem Akay'ın sıradan ama güzel bir hayatı vardı. En iyi okullarda okumuş, en güzel oyuncaklara ve kıyafetlere sahip olmuştu. En değerli mücevherler daima onun boynunu süslemiştir. Lüks içinde yaşarken hayatta istediği her şeye kolayca sahip olmuştu. Üzerine titreyen iki abisi, onu hep güldüren kız kardeşi, iyi bir yengesi ve onu sürekli çıldırtan bir hizmetçisi varken hayat ona karşı fazlasıyla cömertti. Tüm bunları ne bozabilirdi ki? Bir gece korkunç bir ritüele kurban edildiğinde gözlerini bambaşka bir dünyada açar. Orta Çağın hiyerarşisinin içinde kalmışken eve dönmek hiç kolay değildi. Kendi dünyasında bir öğretmenken Ölümsüzlerin akademisinde bir hizmetçi olunca, sınıf farkının acımasız gerçekleriyle yüzleşir. Burası onun dünyası değildi, burası barbarların hüküm sürdüğü Araftı ve o, hayatta kalmak istiyorsa lüks alışkanlıklarından ödün vermeyi öğrenmeliydi. *** "Medeniyet yoksunu, vahşi barbar!" diye ona sesimi yükselttiğimde çatılan kaşları umurumda bile değildi. Tüm gün kuyudan su çeken o değildi. "Şu sivri dilin bir gün başına bela olacak." Sert bakışlarla beni uyardıktan sonra merdiveni işaret etti. "Kahyadan fırça yemek istemiyorsan işinin başına dön." "O kadın bir cadı." Ondan bahsederken bile tiksintiyle yüzümü buruşturdum. "Bence benden nefret ediyor." "Hayret." Kaşları alayla yukarı kalktı. "Oysaki çok sevilesi bir kadınsın." İğneleyici sesiyle ters ters ona baktım. "Sizde öyle Savcı Bey," dedim oyunbaz bir ifadeyle. "Sizi görenlerin yüzünde güller açıyor." "Bunu inanarak söylemiyorsun." "Tabii ki inanarak söylemiyorum." Gülerek bana ikinci kez merdiveni işaret etti. "İşinin başına dön aksi taktirde yarın seni sınıfıma almam. Bir hizmetçiye ders verdiğim için yeterince sorun yaşıyorum." Bu vahşiler kendi dünyamda ne kadar zengin ve asil olduğumu anlamak istemiyordu.

🫀🌃 İnsanlığın nereye gittiğine dair hiç bir fikrim yoktu. Her şey kötüye gitmeye başlamış, hayat değişmeye başlamıştı. Yaşamaya hakkı olmayan insanlar, yaşama hakkımızı elimizden almaya çalışıyordu. Bu kavranılacak gibi değildi. Hâlbuki yaşamalıydı insan. Doya doya, kelimenin asıl manasında yaşamla hayata tutunmalıydı. Benim yaşama hakkımı elimden almışlardı. Ve bu hakkı elimden alan kişi sözde benim babamdı. Baba diye hitap etmemeye çalışıyordum ama içimdeki çocuk yan bunu yapmaya devam ediyordu, anlamıyordum. Yapmamalıydım ama. Bir şey de vardı, artık o çocuksu yanım bile artık bu adamdan nefret ediyordu. Zaten karanlığa bulanmış olan çocuk, zülmete dönmüştü. Ya da ben öyle sanıyordum. Ruhu ölmüştü o çocuğun. Birinin ölmesi için cismani ölmesi gerekmezdi. Ruh ölürken de insan ölürdü. Bunu benden iyi kimse bilemezdi. Ben kirli insan değildim. Ben kötü bir insan değildim. Ben masum bir çocuktum. Ben kötü olmaya zorlandığımda 14 yaşımda bir çocuktum.Düşünüldüğünde kötü bir insan olmak için hiç bir sebep yoktu ama bana sebep yaratmıştılar. Kötü birisi olmaya zorlandığımda sadece küçük bir çocuktum. Beni kendi kabuğum olan karanlığıma çekmiştiler. Ve bunu yalnızca 'babam' yapmamıştı. En yakınlarımdan ve hayata gelmeme sebep olan kişiyle beraber yapmıştılar. Küçük çocuğun katili olan ve sözde babam olacak adam karşımdaydı. Elleri kolları bağlı, yüzü kanlar içindeydi. Kokusundan yanına yaklaşmak bile mümkün değildi. Layık olduğu yerdeydi. Peki ya ben niye burdaydım? Biliyor muydum bunun sebebini? Tabii ki biliyordum. Saklım diye adlandırdığım adamın sağlığı için, yaşaması ve nerede olduğunu öğrenmek için. O yüzden yüzüne bile bakmak istemediğim adamın karşısındaydım.

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

* Siz: Ay acaba lamalar uçsa nasıl olurdu? Siz: Düşünsene, kafana tıpkı martının sıçması gibi tükürüyorlar. Siz: Çok komik olmaz mıydı? ÜSĞĞDDĞSPDĞPFĞEPEĞFPĞSSĞG 05******: Kimsin? Siz: Lamaların efendisi. Siz: Sen kimsin canım? * * Bu hikayedeki her şey kurgudan ibarettir. Ve bence bu kurgunun mafyalarla alakası yok.

"Sana hiç söylemedim ama sana aşıktım. Bunu yüzüne karşı söyleyememek de benim ayıbım olsun." 070822 ☁️