Ben Burcu, sıradan bir hayatı olan bir kız. Ama birgün tanıştığım bir adam ve kutsal görevim arasında verdiğim savaşta neler olacağını kim bilebilir?

arkadaşına aşık olmak kötüdür, peki ya bu arkadaşının hem sevgilisi varsa hem de heteroysa....

normal bir hayatı olan normal bir liseli olan gülşah sümeyye'nin hayatı tanıştığı üç erkekle beraber değişmişti... "n'aber gülşah?" Canım sıra rkadaşım tam yalamalıktı hayatta neler olacağını bilemeyiz, bazen karşımıza çıkan insanlar hayatımızı değiştirir ve çıkmaza sokar, ben gülşah sümeyye ve bu benim değişen hayat hikayem.

yerle göğün arasındaki kutsal topraklarda kurulmuş dünyanın baş ülkesi tunaistan'a hoşgeldiniz. tarihiyle ve doğal güzellikleriyle insanı büyüleyen tunaistanın 2. halifesinin öyküsü hayatta bazen neler olacağını bilemeyiz, nelerle karşılaşabileceğimizi. normal bir tunayken, halife olmuş birisiyim. halife olmak tunalar için fazlasıyla önemlidir. insanlar halifeleri destekler ve değer verir... ve bende onlardan biriyim artık

O kadar zıtlardı ki, biri kor iken diğeri serinleten bir içim su gibiydi. İşin aslı da buydu zaten. Denge zıtlık gerektirirdi. Yanarsan denge bozulur, yakarsan tek kalırsın. Onu olduğu gibi bırak, avuçlarına dolsun. Seyre dur, sustuğun zamanların acısını o çıkartır. ☯ Genç kız, ölen babasının hattını kapatsa dahi yazmaktan vazgeçecek gibi durmuyordu. Tek tik çifte döndüğünde kader çizgisi onun için bir kez daha kırıldı.

Kalbini savaş meydanında bırakmış bir asker, o intikamı elbet bir gün alır. ... Alakurt lakâbıyla bilinen Kurter Alacakan, ülkesinin en başarılı askerlerinden biridir. Bir gece vakti timiyle gittiği Kafes operasyonunda timdeki dostlarını acı bir şekilde kaybeder. Her şeyini kaybettiği o zifiri karanlık gecede, kan dolu toprağa bakıp, toprağı avuçlayarak korkunç bir intikam yemini eder. Ve her şeyi ardında bırakıp şehre geri döndüğünde, hiçbir şey aynı kalmayacaktır. Özellikle de General'in kızıyla tanışıp, onunla aynı intikam yoluna başkoyduktan sonra... ALACAKAN.

Doğum gününden sonra, kardeşiyle eğlenmek için konsere giden bir genç kız... Fırtına yüzünden iptal olan konserden eve dönmeye çalışırken, kendini bir anda hiç bilmediği bir yerde bulursa... Ve bu bilmediği yerden, evine dönecek hiçbir yolu olmasa... Kendisini yabancı hissettiği bu şehirde, tüm bunlar yetmezmiş gibi, aklını karıştıran ve tüm yolları kendisine çıkaran gizemli bir genç adamla karşılaşırsa... Neler olur?

"Çok mu seviyorsun?" diye sordu Arslan dayanamayarak. Ahsen ise usulca salladı kafasını. "Tamam, gel o zaman." Elini bırakıp Ahsenin korkuyla yere bıraktığı bisiklete yöneldi. Bisikleti kaldırdığında aklından geçenden emin olamadı. Bu bisiklet ikisini de kaldırır mıydı bilemiyordu. Fakat denemeden bilemezdi. "Arslan abi?" diye sordu küçük kız şaşkınlıkla. Arslan yakışıklı yüzüyle Ahsene baktıktan sonra önündeki kısma vurdu iki kere. "Bisiklet bisiklet demiyor muydun? Atla hadi!" Arslan Ahsenin kıpırdamadan durduğu yerde kendisine bakarken ki yüz ifadesine gülmeden edemedi. Ardından hemen konuştu. "Hadi mâhpare..." tehdit edercesine devam etti. "Beklemem bak!" Yeşil gözleri hemen açıldıktan sonra vakit kaybetmeden daha doğrusu Arslan abisi fikrini değiştirmeden hareketlendi küçük kız. Arslanın da yardımı ile oturdu önüne. "Mahpare mi?" dedi tam olarak telaffuz bile edemezken. "Hoşuna gitmedi mi?" diye sordu Arslan henüz hareket etmeden. Buna karşılık kafasını salladı hızla Ahsen. "Ne demek ki?" "Ay parçası..." dedi gözleri küçük kızın yeşillerine birkaç saniye takılırken. Ardından hemen toparladı kendisini. "Şimdi?" dedi sorunun cevabını yeniden almak ister gibi. "Şimdi hoşuna gitti mi?" Kocaman gülümsedi Ahsen. Saçlarından yayılan kokunun farkında olmadan bir kez daha salladı kafasını. "Hı hı.." ardından o da yeşillerini kahveleriyle buluşturdu. "Çok güzel." © Tüm Hakları Saklıdır kopyalanamaz, alıntı yapılamaz, başka yerlerde kullanılamaz. Mâhpare adıyla yazılmış wattpad üzerindeki ilk hikayedir.

Bir yangın vardı yüreğimde. Bir boşluk vardı. Onu öldürmüştüm. Babamı öldürmüş, cenazesini ise kalbime gömmüştüm. Onun beni öldürdüğü gibi acımasızsa öldürmüştüm. Tek fark ben 17 yaşında bir kız çocuğu değildim ve o eskisi kadar kötü değildi. Bana bakmıştı, gözlerindeki kederi görmüştüm. Neden böyleydim? Mutlu olmam gerekmiyor muydu? Neden bir insan gibi hissediyordum? Hayır, ben bir insan değildim ve insani özellikle taşımıyordum. Ben bir canavardım. Bu nedenle içimde ağlayan o kız çocuğunu yok etmek ister gibi gülümsedim. İlk cinayetimi işlemiştim. Sırada diğer cinayetimi işleyecektim. Karşımdaki karanlığa döndü bakışlarım, gölgesinin ateşi ruhumda bir yangın başlatmıştı. "Öldürdüm." dedim gözlerine bakarak. Yemyeşil gözleri hissizlikle parladı. "Anlaştığımız gibi." dedi. "Anlaştığımız gibi." diyerek onu tekrar ettim. Azrailim karşımda gururla bana bakıyor, kendi elleriyle büyüttüğü bu kadını hayranlıkla izliyordu. "O gün geldi küçüğüm." dedi. Karanlığımı okşayıp aydınlığımı yok ettiği an içimdeki kıvılcımın tohumları gözbebeklerime yansıdı. Ben tamamen karanlıktım ve biliyordum ki siyah her zaman beyazı yutardı. Aydınlığa doğru ilerliyordum. Önümdeki o uzun yolda birisi vardı. Bakışları benim gibi karanlık, ruhunun derinliği ise fazlasıyla aydınlıktı. Karanlıktan kaçmak istiyordu fakat bilmediği bir şey vardı. Sarıldığı, içine çekerek yok olmak istercesine şehvetle öptüğü, saçlarını okşadığı; kim olduğunu bilmeyerek aşık olduğu bu kadın onun çoktan karanlığı olmuştu. Siyah beyaza karışınca beyaz yok olurdu. Süveyda Alkan, Yankı Akayı yok edecekti. Kimsenin bilmediği bir şey vardı ki, eğer siyah ve beyaz birbirine karışırsa ikisi de yok olurdu.

"Küçük bir kız çocuğu gibisin." Soğuğun içime ilmek ilmek işlemesi gecenin ayazından değildi, onun buz gibi sözlerinden ürpermiştim. Gök yüzünde bizi seyreden yıldızlardan ziyade kendi ışığının aydınlattığı, o zehir karası delici gözlerine yerleşen alaylı parıltı ve söylediği son şeyle çileden çıkmıştım artık. İçimde lavlarını köpürterek sabrımın son demlerinde dolanan volkan patlamaya hazırdı, bu işin başka çaresi yoktu ve inceldiği yerden kopacaktı. Ben onun sayesinde çoktan büyümüştüm fakat o her seferinde inadına yapar gibi çocuk olduğumu savunuyordu. Beni bakışları, tavırları, hareketleri ve kelimeleriyle resmen eziyordu. Kalbimi eziyordu. "Çocuk falan değilim ben!" Diye bağırdım sonunda içimdeki ateşten okyanus çaresizce çırpınan benliğimi cayır cayır yakmaya başlarken. Aynı anda hem üşüyor hemde alev alev yanıyordum. Kendi içimde birçok imkansızı barındırıyordum. Sertçe yutkundum... Sesimi iyice yükselttiğimde tek bir mimiğimi bile kaçırmak istemiyormuş gibi dikkatle beni izlemeye başladı, artık gerçekten dayanamıyordum. "Çocuk değilim anladın mı? Değilim! Sana abi demek zoruma gitmeye başladığında büyüdüm ben!" Diye adeta haykırdım. "Duygularımı gizlemeyi öğrendiğimde büyüdüm! Susmayı öğrendiğimde, sessizce ağlamayı öğrendiğimde büyüdüm! Gözümün önünde başkasına dokunduğunda büyüdüm!" Ona ilk kez utanıp çekinmeden kurduğum bu uzun ve acımı haykıran cümleler tüm nefesimi tüketmişti fakat söyleyecek son bir sözüm daha kalbimin en ücra köşesinden saniyeler sonra çıkagelmişti. "Seni sevdiğim gün büyüdüm ben." Diye fısıldadı güçlükle soğuktan zangır zangır titreyen dudaklarım.