Na dwupasmówce zbliżał się Tir. Leo był gotowy. Czas było to zakończyć. Spojrzał po raz ostatni, na żarzące światło księżyca. Napiął mięśnie rąk na metalowej barierce i martwo spojrzał na zbliżające się reflektory. Na trzy, rozkazał w myślach.

Na zachętę rozpinam mu skórzany pasek od spodni i energicznym ruchem wyciągam go ze szlufek. Gdy chwytam za metalowy guzik, wciąga niewielki brzuch, na którym próżno szukać sześciopaku. Nie przeszkadza mi to. Jestem zwolenniczką męskiej inteligencji, a ta, często nie chadza w parze z sylwetką rzeźbioną całymi dniami.