Saklanan bir sır, bir ailenin yıkımına neden olabilir.

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

O sırtımı dayadığım bir ağaç değildi sadece. Güven veren bakışları benim yarınlarımdı. Sıcacık eli hayatımdaki en güzel şeydi. Ve varlığı...ruhuma güç veriyordu.

Bromance 'gerçek!' kavramıyla bulunmaktadır, lgbt ile alakası yoktur. BxB değildir! Bromance kavramı romantik erkek KARDEŞLER demektir! Tekin Alaca, ailesinin bakıcısı olmak için doğmuş ve ailesine mahkum bir çocuktu. Ailesinden habersiz girdiği Milli Savunma Üniversitesi sınavında tam puan yapar ve kapısına Harp okulları komutanı Resul Ereğli gelerek Tekin'i alıp onu devletin gizli subayı olması için eğitime götürür. "On sekiz yaşındaysanız ve kararlarınız, geleceğiniz, umutlarınız sizin elinizde değilse sik gibi hissedersiniz; asla kalkmayan, idrarını dış mesaneye yapan, boka yaramayan bir sik. Bu kadarsınız." "@dilfiruzrac hesabındaki 'Muhteriz Beyefendi' kitabında bulunan Atahan'ın timindeni Tekin adlı askerin kitabıdır. O kitabı okumasanız da olur."

Gökyüzü kadar yalnız, yıldızlar kadar umut dolu bir kızın hikâyesi bu. Alin, küçük yaşlardan beri içine gizlenmiş bir yarayla büyüdü: gerçek ailesinin sıcaklığını hiç tanımamıştı. Hayatın ona sunduğu boş sokaklarda yürürken, yıldızlara bakıp sessiz dualar ederdi. Onu duyan tek şey gökyüzünün kendisiydi.

Her yıl gizemli bir oyun düzenlenir. Beş oyuncu seçilir: bir suikastçı, bir joker ve üç masum. Masumların amacı, oyun süresi bitmeden gizli anahtarları bulup kaçmaktır. Suikastçı ise onları tek tek avlamaya çalışır. Ama kurallar çok tehlikelidir: Suikastçı, masumlardan önce jokeri öldürürse oyun anında sona erer. Joker sona kalırsa ise rekabet kızışır ve her oyuncu hayatta kalmak için strateji yapmak zorunda kalır. Oyun her yıl aynı mekânda başlar ama oyuncular farklı noktalardan oyuna katılır. Karakterlerin kimliği gizlidir; okuyanlar, suikastçı ve jokerin kim olduğunu bilmeksizin gerilim dolu bir maceraya tanık olur.

Ürəyimdə o qədər nifrət var idi ki, evlərini başlarına yıxacaqdım. Nəinki evlərini, hətta qurduqları hər tikilini, yaratdıqları hər möhtəşəmliyi bir-bir yandıracaqdım. Səbəb olduqları hər bir iyrəncliyin, çarəsizliyin hesabını verəcəkdilər. Yaratdıqları yeni dünyanı başlarına yıxacaqdım, özüm onlarla birlikdə yansam da yanmasam da. Əfəndiyevi öldürməli olsam belə. Çünki mən Fəridə Əzizova idim və anamın yarımçıq qoyduğu işi bitirməli idim.

Fərqli dünyaların bir yuxuda kəsişməsindən...

Yaşamak işkence gibiydi. Hayaller sadece düşlerden ibaretti. Karanlığın; en acı, en kötü işkence odalarında, mağdur bir kukla gibiydik. Beden onlara aitti, ama ruhum benimle birlikteydi. Sadece yaşamak için çabaladım. Acıları gömülen, büyük bir mezar yazılıydı. İçinde sadece biriktirdiğim yaslar ve boğulmaya meyilli duygular vardı. Ya yaşamak için çabala, yada ölmek için kaç! BU KİTAPTAKİ BÜTÜN HAKKLAR SAKLIDIR VE KİTAPTAN ÇALINTI YASAKTIR! HER ŞEY HAYAL ÜRÜNÜDÜR!

"Geçecek mi peki?" Diyebildim yalnızca hafif çıkan sesimle. Yüzüne bakmak istemiyordum çünkü eğer bakarsam, gözlerinde duymaktan korktuğum cevabı görmekten çekiniyordum. "Geçmeyecek," dedi dudaklarından dökülenlerin yüreğimi bin bir parçaya ayırdığından habersizce. "Ama alışıyor insan." "Sen alıştın mı?" Dedim. "Alıştım." Dedi. "Nasıl peki acıya alışmak?" Bir süre öylece gözlerime baktı. O an anlamıştım. Gözleriyle konuşup anlatmaya çalışmasını gerektirecek kadar zordu belki de onun için sorduğum sorunun cevabı. Gözlerinin çırpınışına daha fazla dayanamayıp önüme döndüğüm sırada aramıza bıçak gibi saplanan gerçek dudaklarından dökülüverdi. "Ölüm gibi." Acı biz gibiydi demek ki...