Yusuf ve Berilin hikayesi... Ve tabii birde küçük bir mahalle. Yusuf trabzonluydu aynı zamanda mahallenin abisiydi, kimin işi varsa ona gider, borca giren varsa ona gider, eğer fakir yoksul varsa ona gider, eğitim masrafları olan yine ona giderdi. Ve Yusuf hepsine karşlıksız yardım ederdi. Sayamayacağım kadar ortamı vardı, şehirin yarısını tanırdı. Zenginlerdi, mahallenin aşağısında tamirhaneleri vardı ve biraz ilerisinde mobilya dükkanları. Bir sürü evleri vardı ve aynı zamanda ofisleri. Saygılıydı herkese karşı, büyük olur küçük olur... Bende onun o kalbine aşık olmuştum. Ama ondan bana yar olmazdı. Mahallede onu seven bir sürü kız vardı. Onunla nişanlanmak isteyenler, takıntılı olanlar, parası için sevenler... Ondan vazgeçmiştim zaten.

Etrafı çekerken, belimden tutulup ziyeche çekilmem ile neye uğradığımı şaşırmıştım. Arkamdan kopan büyük bir ses ile garsonun bardakları düşürdüğünü gördüm. Gözlerim refleks ile kapandı. Herkes bize bakıyordu kameramanların gözü bize ilişince, ziyech ile göz göze geldim. Gözleri yüzümün her yerine değiyordu, etraf suskundu sanki ikimiz tek vardık. Ama dudaklarıma değen yumuşak dudaklar ile gözlerim kapandı. O an duyduğum şey üzerimizde patlayan sayısız flashlar...

⁵³🐆|| Parayı uzattım, "Para üstü kalsın." Dediğimde, Yüzüme bön bön baktı. "Bey efendi? Dürüm nerede?" Kaşlarını çattı, "Ne dürümü? dalga mı geçiyorsunuz?" Kaşlarımı çattım. "Yoo dalga geçmiyorum?" Dediğimde sabır diledi. Kaşlarımı çattım. Hem yakışıklı hem gıcık... "Siz kurye değil misiniz?" Dediğimde oflayıp, "Ne kuryesi? Kuryeye benzer bir halim mi var?" Dediğinde tekrar süzmüş, (tabii yine dibim düştü) ve ona dönmüştüm.

"Bana hissettirdiklerini seviyorum. Sanki her şey mümkünmüş gibi, sanki yaşamaya değermiş gibi..."