izmarit: özür dilerim. (14.20) izmarit: şimdi, senden aldıklarımı, (14.20) izmarit: sana verme vakti sevgilim. (14.20) izmarit: ben seni çok sevdim. (14.20) ‼️ İzmarit 2019 yılında yazılmış texting bir hikâyedir ve o zamana göre yazılmıştır. 2024 yılında kitaplaştığında SİL BAŞTAN bir şekilde yazılmış ve öyle kitaplaşmıştır. Kibrit Wattpad'de hiç yazılmadı, direkt basıldı. Haliyle buradaki formatıyla kitap formatı arasında ne texting ne de düzyazı olarak bir benzerlik yoktur. ‼️

En son ne zaman görmüştüm onu? 3 yıl? ya da 4? ''Bu bizim son görüşmemiz olacak Neva.'' demişti Baran. Hayatımdan tamamen çıkıp giderken sadece bir cümle söylemekle yetinmişti. Altı kelime... Daha fazlasına gerek duymamıştı. Peki ya şimdi? Ne değişmişti? Beni ona hatırlatan neydi? Ansızın yanına çağırmasının bir sebebi olmalıydı. Sözünden döndürecek bir sebep...

"Çok merak ediyorum Gazel?" Diye mırıldandım sert çıkarmaya çalıştığım bir sesle. Gazel'in yumrukları yavaşladı. Bir süre bekledi ama sonra bana döndü. Acı kahveleri yüzümü incelemeye başladığında benim gözüme ilk çarpan göğsünde, tam kalbinin üzerinde olan ize takıldı ve aklımda bir söz canlandı. Yüreğinde iz taşıyan. Kadının söylediği bu söz geldi aklıma, düşünceler taşmak için yer aradı ama şu anki acım daha baskın geldi. "Neyi?" Diye sordu Gazel. Aklımdaki düşünceleri bir kenara atıp birkaç adımda Gazel'e yaklaştım ve tam karşısında dimdik durdum. Boy farkımız yüzünden başımı kaldırmak zorunda kaldım. Acı kahveleri, elalarımla buluştuğunda benim gözlerim dolmaya başlamıştı. Onunkiler ise cansız bir nesneye bakarmış gibi hissizdi. "Senin gibi aşağılık bir adam, nasıl olurda o çocuklara yemek verip, gülümseyebilir." Gözlerimdeki göz yaşları akmak için çabaladı. Kalbimin külleri tekrar yakıldı ve küller daha da çoğaldı. "Tek vicdansızlığın benim kardeşime miydi?" Dedim sesimin titremesine engel olamayarak. Gerçekten tek vicdansızlığı benim kardeşime miydi? Ne yapmıştı benim Umut'um ona? Neden kıymıştı benim aileme? Gözlerimdeki yaşlara daha fazla tutamadım ve göz yaşları yanaklarımdan süzülerek akmaya başladı. Ben aylar sonra ilk göz yaşımı Umut'un yanında değil, onun katilinin önünde döktüm.

Bıçağın kenarından süzülen kan akmaya devam ediyordu. Bir insanın vücudunda ne kadar çok kan olduğunu bilseydiniz şok olurdunuz. Ben de önümde uzanan kan gölüne baktığımda aynı şoku yaşıyordum. Litrelerce... Belki de birazdan bu odanın tamamına yayılabilecek miktarda. Bugünün geleceğini asla düşünmemiştim. Böyle bir sahnenin yaşanacağını... Tahmin edemediğim her şey şimdi karşımdaydı. Bıçakla, kanla ve büyük bir acıyla... Göğsümde kocaman bir bıçak saplıydı. Kocaman bir ekmek bıçağı... Gözlerimin tam içine bakıyordu. Gülümsüyordu ve bundan zevk alıyordu. Ama gözler, gözler asla yalan söylemez. Gözlerinin içindeki hüznü iliklerime kadar hissediyordum.

Yıldız Elnur, çocukluğundan beri aile dostları olan insanların oğlu: Deniz Soykırım'a duyduğu karşılıksız aşkı dört buçuk yıl boyunca kalbinin derinliklerinde saklamıştır. Bir gün tüm cesaretini toplayıp hislerini itiraf eder, ancak beklediği sevgi yerine soğuk bir düşmanlıkla karşılaşır. Yıldız, hem kalbindeki aşkla hem de ilişkilerinin değişen dengeleriyle yüzleşmek zorundadır. *** Yazım tarihî: 14.12.24 Yayım tarihî: 27.12.24