Herkesin derinlerde sakladığı bir aşkı, arzusu vardır. Kimseye söylemeye cesaret edemediği... Kimileri aşkını unutmayı tercih etmiş, kiminde yara kalmış, kimileri kendini kandırmış avunmuş kaderine. Ya siz?

İskeletim iskeletinde; Yaşam bizi ayırana dek. ⚰️ Ressamın kalbi cayır cayırsa dumanla kaplanırdı tablolar, yazarın zihnindeki çerçeveler paramparçaysa solukları sökerdi satırlar. Kelimelerin canı olurdu, belki ruhu veya var oluşu. İnsanın göğsü sıkışırdı da parmak uçlarım kaşınıyor derdi. Çocuklar karanlıktan korkardı da ışığı seviyorum derdi. Ve ölüler yeniden doğmaktan korkardı da yaşama küserdi. Bir haftanın yedi canı olurdu, kadınlar kalplerinde yedi çerçeveyle doğardı. Kız çocuğu anılarını biriktirmeyi severdi ama boyu çivilere yetmezdi, küçücük boyuyla bir tabureyi çekiştirip astı bir bir çerçeveleri ve içine fotoğraflarını eklerken gülümsedi. Onları sevdi, parmak uçlarıyla okşadı, yeterince inanırsa sonsuzluğa karışacakmış ve sonsuzluğa onunla karışacakmış gibi bir güvenle fotoğraftaki mavi gözlere baktı. Yıllar geçti, boyu uzamıştı. Öyleyse bu sefer neden o tabureye çıkmıştı?

Gün ve ay yine karşı karşıya Biri yakar ışığıyla, Diğeri boğar karanlığa. Düşmemek için onların kuyusuna Asla bakma yansımaya. Gece sessizliği çöktüğünde Son papatya da öldüğünde Dipsiz kuyunun kurbanı belirlendi yine. Asla güvenme ikisine de Sadece zamanın gelmesini bekle. Kıvılcım dağıtabilir mi siyahları? Peki ya ışık alt eder mi kıvılcımları? Öğrenmek için olanları Takip et parıltıları. Kapağı hediye eden güzellik: @cayazari

Odanın ortasında bir sağa bir sola volta atıp duruyordum. Ne de sıkıcıydı beklemek. Bekleyip de bir türlü sona gelmemek. Hayat mıydı bize her şeyi öğreten yoksa ölürken mi ögreniverirdik her şeyi birden. Karmaşıktı yaşamak. Ancak o düğümü çözmek daha da karmaşık. O düğüm açıldığında ise "Ne kadar da düzmüş ne kadar da kolaymış." dersin. Ama yaşamayı zevkli hale getirenler de bu düğümler değil midir? ·~·~·~·~·~·~·~·~· "Asıl sen benden neden bu kadar nefret ediyorsun?" deyip omzundan içeri ittirdim. Çenesi kasılmıştı. "Neden mi?" Alaycı bir şekilde güldü. "Nedene gerek var mı ki? Kötü birisin. Bir katilsin. Hatta dedesini bile öldürmeye çalışmış bir pisliksin." Sözleri boğazıma bir yumru olarak oturdu. Gözlerim doldu. Yutkunamadım. .~.~.~.~.~.~.~.~. Yaşadığım şeyler acıydı ama yaşattıklarımın karşısında hak etmiştim belki de bunları. Tek isteğimin o adamı bulup masum annemin canını yakmasını ona ödetmekti.

Veda nedir? Son bakışta mıdır veda? Ya da Buruk bir tebessüm de mi? Birinden ayrılmak bu kadar kolay mıdır? Gitmek mi kolaydır yoksa kalmak mı geride? Hiç gelmeyecek birini beklerken yanan bir mum misali eriyip solmak nicedir? Bana söyleyin! Birinin yokluğu, şifası bulunamayan bir hastalık gibi sarıyor ve siz acılar içinde kıvranıyorsanız ne yaparsınız? Çaresizce yalvarır ağlarsınız. Benim gibi. Elveda Mavi!

''Ve gün gelir, bu kocaman, eşsiz ve dibi tutmuş dünyaya bir tek sen fazla gelirsin'' 070718* Şiir #15