„ზოგჯერ, ის, რასაც ყველაზე მეტად გაურბიხარ, მაინც გიპოვის." ლილეს ცხოვრებაში უცნაური მოვლენები ერთმანეთზე გადაბმით ხდება. ერთი შეხედვით, ყველაფერი ჩვეულებრივია, მაგრამ კითხვები, რომლებიც პასუხებს ელის, უფრო მეტია, ვიდრე მას წარმოუდგენია. ვინ არის ადამიანი, რომელიც ჩრდილში რჩება, მაგრამ ყოველთვის ახლოსაა? რატომ ხვდება, რომ რაღაც უფრო დიდ თამაშშია ჩართული, ვიდრე უბრალოდ შემთხვევითი გარემოებები? ყველას ჰგონია, რომ ლილე უბრალოდ ცხოვრობს. მაგრამ თავადაც კი არ იცის, რამხელა თავსატეხის ნაწილია...

-ახლა კი გაჩუმდი! - ტუჩებზე ხელი ავაფარე და სხეულზე უკნიდან უფრო მაგრად მივიკარი- ვიცი როგორ დავამშვიდო გაბრაზებული ქალი.. ვუთხარი და მეორე ხელი მოშიშვლებული მკერდის გავლით მუცელზე ჩავუცურე. ის შეკრთა, გაიბრძოლა მაგრამ კაბის დანარჩენი ნაწილიც შემოვახიე და ტრუსებამდე გზა გავითავისუფლე.

-მოგწონს?- სერიოზული ტონით მკითხა. -უკაცრავად?- გულის ცემა კვლავ აჩქარდა. -გიყვარს როცა კითხვას ორჯერ გიმეორებენ თუ მართლა არ გესმის? ჩამეცინა, -რატო მეკითხები? მეგონა საქმე გქონდა. -მოგწონს თუ იწონებ?- წინ ერთი ნაბიჯი გადმოდგა, მე ერთი ნაბიჯით უკან წავედი და ჩემდა უნებურად ეზოს გალავანს ზურგით მივეყრდენი. -მიპასუხე- სახე კიდევ უფრო ახლოს მოიტანა ჩემთან, გაბედული რომ ვყოფილიყავი აუცილებლად ვაკოცებდი, თითქოს მთელი ორგანიზმი მთხოვდა ამის გაკეთებას. -კი. -კი რა? -კი მომწონს. ეს ვუთხარი და ერთი ხელით, ჩემი სახის გვერდით, კედელს მიეყრდნო. -საერთოდ რატომ მეკითხები ამას? -ჩემი რომ ყოფილიყავი,- სახე კიდევ უფრო ახლოს მოწია - მარტო არ გაგიშვებდი,არავისთან ერთად და არ აქვს მნიშვნელობა რა საქმეზე დასალაპარაკებლად.

ოდესმე ჩაგიხედავთ სიკვდილისთვის თვალებში? მე ჩამიხედავს,ძალიან ბევრჯერ,მაგრამ არასოდეს ჩაურბენია ყველა ტკბილ მოგონებას ჩემს გონებაში,არასოდეს მიგრძვნია სინანული,არასოდეს მიფიქრია,რომ საცოდავი ვიყავი,არასოდეს მინანია ჩადენილი,არასოდეს მინატრია დროის უკან დაბრუნება.. როდესაც ჩემ უკან მდგარი სესილი მუხლებზე დაეცა,მაშინ ვიგრძენი ყველა ის გრძნობა, რაც ზევით ჩამოვთვალე,მიუხედავად იმისა,რომ ტყვია სესილის მოხვდა,ყველა მომაკვდავი ადამიანისთვის დამახასიათებელმა შეგრძმებამ ჩემში გაიელვა...

გოგონა რომელიც კოშმარისგან ძალიან დაიტანჯა, რადგან მას ყოველდღე ესიზმრებოდა ის საშინელი სიზმარი და ის იდუმალი თვალები, ის შეხვდება ერთ ბიჭს რომელსაც ზუსტად იგივე ფერის თვალები აქვს.

რას ვგრძნობ? ბედნიერებას და სევდას ერთად. აღტაცებასა და შიშს ერად. სიყვარულსა და სიძულვილს ერთად. არაფერსა და ყველაფერს ერთად.

"-ჩემს გარდა არავის არ უთხრა შენს საყვარელ ყვავილზე! -ვითომ რატომ? -იმიტომ,რომ მიოსოტისების ჩუქების უფლება შენთვის მხოლოდ მე მაქვს! -მაშინ ჩემს გარდა მიოსოტისების ჩუქების უფლება არავისთვის არ გაქვს! საერთოდ არავისთვის,როგორც არ უნდა უყვარდეს ეს ყვავილი! -ვითომ რატომ? -იმიტომ,რომ მიოსოტისების ჩუქების უფლება შენ,მხოლოდ ჩემთვის გაქვს!"

"შენ გამიღიმე, უბრალოდ გამიღიმე. მე შეგიყვარებ, უბრალოდ შეგიყვარებ"

დასრულებული

"ალექსანდრემ გამიღიმა. უბრალოდ ერთი მზერით მომწამლა. და ეს საკმარისი იყო რომ უსასრულობა შემეგრძნო".