"Abin falan dinlemem. Eğer o odaya gelirsem, sabaha kadar çığlık attırırım sana."

Anne sevgisinden yoksun, mafya gölgesinde büyümüş bir kadın... Kendi karanlığından bir parça bulduğu lise aşkıyla hayata tutunmaya çalışır. Nişanlandıklarında her şeyin düzeleceğine inanır; geçmiş susar, gelecek konuşur sanır. Ama bazı yaralar sandığından daha derindedir. Aldatıldığını düşündüğü an, tüm güveni yerle bir olur. Ve tam geçmişin sesini susturduğunu sanırken, yakın arkadaşı-tek güvendiği kişi-ortadan kaybolur. Şüpheleri onu yeniden eski nişanlısına götürür. Gerçeği öğrenmek için yaptığı anlaşmalı evlilik, aslında hiç çıkamayacağı bir oyunun ilk hamlesidir. Bir şarkı çalmaya başladı uzaktan... Neşeyle başlayıp, acıya evrilen bir melodi. Tüm anılar, tüm yalanlar ve sessiz çığlıklar o notalarda saklıydı. Gözlerini kapattı, çünkü artık hiçbir son, onu şaşırtamazdı. Ve belki de en kötüsü buydu artık hiçbir şey hissetmiyordu. Kalp, her darbeyi affetmez. Aşk, her savaşı kazanmaz. Ve bazen... intikam bile teselli etmez. Bu hikâyede kazanan yok. Sadece sessizce yanan enkazlar var.

"Şakağından öptüğümden beri çok dincim." Gülümsedim büyükçe. "O günden sonra kurşun yedin, hatırlatırım." "Buna rağmen çok dincim." dedi Yavuz. "Pozitif enerji mi verdim?" diye sordum. "Vallahi yaptın bir şeyler." diyen Yavuz bu kez izin almadan yaklaştı şakağıma. Önce ellerimi kavradı. Gülümsedi. Gülümsemesiyle öptü şakağımdan. Geri çekilmek istemedi... "Yavuz?" dedim büyük bir endiş hâlinde. "Bir gören olacak." "Olsun." dedi Yavuz azıcık geri çekilip. "Olmasın." dedim net bir dille. Dinlemedi Yavuz. Bir kez daha yaklaştı şakağıma. Bir öpücük daha bıraktı. Öpücüğü o kadar masumdu ki... Tıpkı yeni açmış bir çiçeğin yaprağına düşen ilk sabah çiyi gibiydi. Hafif, neredeyse hissedilmez. Ama aynı zamanda, o çiçeğin özünü barındırıyordu. İşte o masumiyetin ardında, bir volkanın derinlerindeki lav gibi, sabırla bekleyen bir arzu da vardı. Dudakları şakağıma değdiğinde yayılan sıcaklık, tenimi yakıp kavurmasa da, ruhumu derinden titretiyordu. Gözlerini kapattığını hissettim. Kirpiklerinin hafifçe şakağıma dokunuşu, fısıltıyla söylenen bir sır gibiydi. O an, zaman durdu. Etrafımızdaki tüm sesler kayboldu. Ne kuş sesi ne dışarıdaki hastaların sesi... Sadece onun nefesinin sıcaklığı ve dudaklarının tenime bıraktığı o tarifsiz his vardı. İçimde yeşeren karmaşık duygularla, ne yapacağımı bilemez bir halde kaldım. Kalbim, bu beklenmedik yakınlığın etkisiyle hızlanırken, zihnimde bin bir soru yankılanıyordu. "Nazelif?" dedi Yavuz sol şakağıma öpücük bırakıp. "Çok güzelsin." "Yavuz?" dedim kısık çıkan sesimle. Sağ şakağımdan öptü Yavuz. "Çok özelsin." . . Asker & Doktor

Önceden aynı mahallede yaşamalarına rağmen birbirlerinden çok uzak yaşayan Karan ve Aylin, Taşındıktan sonra yıllar sonra aynı mahalleye geri taşınan Karan. İlk görüşte aşka inanır mısınız? O halde sıkı tutunun bu ikilinin aşkı çok güzel olacak 🦋 Kurgumu kopyalayıp veya bir benzerini değiştirerek yazan olursa şikayet ederim.