Çisel, terk edildiği günün izlerini biriktirerek büyüdü. Şimdi, yaz tatilinde öğrenmeye başlayacağı bir sır onu, hiç beklemediği şekilde değiştirecek. Gerçek ailesinin kim olduğunu öğrenmek, tatilin en büyük sorusu olacak. Ama sırrı çözmek, kendini keşfetmekten daha zor olabilir. Yaz, dostlukları, kaybolan kimlikleri ve saklanan gerçeği ortaya çıkarmak için başlamak üzere...

"Bir kadın susarsa,dünya ağlamalı, Ama dünya sağırdı,duymadı feryadı..." Bazı intikamlar, nesiller boyu süren bir lanetle başlar. Ve bazı aşklar, o lanetin en karanlık köşesinde yeşerir. ​Boris Arslan Kara, zenginliğin ve soğuk bir intikam arzusunun hüküm sürdüğü bir dünyanın acımasız prensiydi. Geçmişten gelen bir ihanetin gölgesi, ruhunu öylesine karartmıştı ki, vicdanı bir zamanlar attığı sigara izmariti kadar önemsizdi. Onun için hayat, kusursuzca tasarlanmış, özenle kurulmuş bir tuzaktan ibaretti ve bu tuzağın hedefinde, adını bile bilmediği masum bir kadın vardı. Kadın, ailesinin günahlarının bedelini ödeyecek bir piyon, Boris'in ellerinde ezilecek bir Masumiyet İzmariti olacaktı. ​Elfida Siyâ. Adının anlamı "fedakârlık ve ölüme yakın" olsa da, hayatı boyunca yalnızca bir kurbandı. Acılarla dolu bir geçmişin gölgesinde yaşamaya çalışan, her yeni güne yeniden tutunmaya çalışan genç bir kadın... Ta ki Boris'in gölgesi hayatına düşene kadar. Tek suçu, yanlış bir soyadını taşımasıydı. Tek laneti, Boris'in intikamının en hassas noktası, en acı verici hedefi olmasıydı. ​Boris, onu acımasız bir planın parçası olarak kaçırdığında, Elfida'nın dünyası paramparça oldu. Ancak kader, bazen en karanlık oyunlarını oynarken bile beklenmedik kapılar açardı. Boris, Elfida'nın çaresizliğinde kendi geçmişinin yansımalarını mı görecekti? Yoksa intikam ateşi, her şeyi küle çevirene kadar yanmaya devam mı edecekti? Peki, bir zamanlar ezilen masumiyet, küllerinden doğup intikamcısına meydan okuyabilecek miydi? Borisin arından ortaya çıkan adamın kalbi ise henüz katran karası olup buz tutmamıştı. ////// Tüm hakları saklıdır.

DÜZENLENECEK! "Benim çocukluğum oyun parklarında değil, duvar diplerinde geçti. Ne biri saçımı okşadı ne de düştüğümde kaldırdı. Herkesin 'anne' diye ağladığı yerde, ben içime susmayı öğrendim. Çocuk değildim hiçbir zaman... Sadece küçük bir bedendim, büyük yaralarla yaşayan." Kurgunun bütün hakları bana aittir,en ufak çalıntı da gerekli işlemler başlatılacaktır.

-HERŞEY BAŞLANGIÇTI- -M

Yapay zekâ... Ucu bucağı olmayan, her saniye gelişmeye devam eden mükemmel bir sistemdi ta ki insanlarla tanışıncaya kadar... Peki ya bu sistem bir gün başkaldırırsa ve onu oluşturanlar bile ona mâni olamazsa...

ÖĞRETMEN VE ÖĞRENCİ KURGUSUDUR! YAŞ FARKI MEVCUTTUR! Okuduğumuz TEXTİNG kurgularında genç ama masum kızlar hep rastgele bir numaraya yazar ve hayatının aşkını bulur. Peki ya ben neden okulumuza yeni atanan Matematik hocasına yazdım? Evren galiba bana bir tarafıyla gülüyordu... ASIK SURATLI NEŞE (YARI TEXTİNG) Yasemin Neşe_Çağatay Yaman Ertürk

Sekiz yaşında, babasını kaybetse de, onu ayakta tutan, ruhunu besleyen bayrağı ve vatanıydı. Yıllar sonra babasının mesleğini göğsü gere gere, tırnaklarını kazıya kazıya alan, üsteğmenlik rütbesine kadar çıkan Elzem Karadoğan, kaos timinin komutanıydı. Ta ki, gittiği görevde, kimliğini gizlemiş bir yüzbaşı ile tanışana dek. Yüzbaşı Barut Kara Saruhan, ikisinin de kaderinin gökyüzünde çizilişinin adımını atmıştı. İki yıldız yan yana durduğunda, gün doğumunda kaybolacaklarından habersizlerdi. ** Tuttuğum silahım kabuslarımın başını çekse de vazgeçmeyen bir ben vardım. Yıkımlarım, parçalanmışlıklarım, yok sayılışlarım, ölümlere şahit gözlerim, yaşadığım darbelere karşı dik duran başım. Hepsi ama hepsi bendi. Ben kimdim? Buydum. Ölümdüm, yaşamdım, intikamdım, kaybedendim ya da kazanandım. Bir çocuk vardı geçmişte dur durak bilmez, delinin teki. Bilirdim hep, canı yanardı. Ne kadar gülse, ne kadar mutlu hissetse akşamında yalnız kalması yeterdi. Zaman, onun için milim milim işlerken, yalnız o küçük kız çocuğu büyüdü, kadın oldu. İlk vatan dedi sonra acım. Onu ve babasını yıkanları parçalamaya yemin etti. Yolunu çizdi, gücünü buldu, öfkesine sarıldı, kanayan yarasını umursamadı, kararan gözleri; ölümü fısıldıyordu. ** "Bir kaç dakika önce çok doğru söyledin. Tanışalım." Elini sıkmadım. "Batak." "Gerçek adın ne?" "Yok." dedim sertçe. "Batağım." "Bataksın," dedi boş elini kendine çekip, cebine sıkıştırırken. Anlamış gibi başını aşağı yukarı sallarken, gülümsedi. Az önceki sinirli halinden eser yoktu. Gözlerimin içine içine bakarken, "Yüzbaşı Barut Kara Saruhan." demesiyle başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Dudaklarım aralandığında, rütbe yukarımda olan komutanımı tehdit ettiğim gerçekliğiyle yüzleşiyordum. [30.06.23] | yetişkin içeriktir. |