Adelajda umarła będąc mała dziewczynką. Jej dusza została zabrana do Nieba. Dorastała tam razem ze swoim przyjacielem Joshem. Pewnego dnia w parku Białej Wierzby oświadczył się jej, od tamtej pory stali się nierozłączni. Ale wszystko popsuły jej siedemnaste urodziny, ponieważ dostała przeznaczenie, przez które będzie musiała zejść do świata śmiertelników. Nauczy się tam jak walczyć ze złem.. Czy podoła zadaniu? Czy będzie dumnie walczyć w imię dobra?

Co się stanie z Carmen, jaki będzie jej los ? Przeczytajcie, a dowiecie się ! Życzę miłego czytania <3 !!!

Ta historia jest smutna... warto ją przeczytać. polecam Martyna <3

Usuwam w przeciągu miesiąca.

Anoreksja to choroba z którą walczy co najmniej większość osób na całej Ziemi. Aria do nich nie należy. Ponieważ określenie "walczy" już dawno zniknęło z jej umysłu zawładnięte chęcią samobójstwa. Ciągłe kłótnie z najbliższymi sprawiają, że dziewczyna jest zdolna do takiego czynu, lekceważąc przy tym jedno z podpunktów Dekalogu- "Nie zabijaj". Potykając się o własne nogi w rozpaczy, w lesie spotyka Johna oraz jego watahę. Tak jest on wilkiem i to jedyny fakt jaki sprawia, że Aria jest śmiertelnie przerażona. Czy może czuć się przy nim bezpiecznie? Okładka wykonana przez najukochańszą @luvjsmith

Nowa wersja Elesmera jest cichą i nieśmiałą dziewczyną, która ma sekret. Wyjątkowe oczy chowa pod szkłami kontaktowymi i okularami, cerę pod makijażem i długą grzywką, a to wszystko, po to, aby nikt jej z nimi nie łączył. Udaje jej się odseparować od sfory, nie wchodzą sobie w drogę, jednak wtedy pojawia się On. Patrzy na nią, jakby była mu coś winna, on wie. Teraz Elesmera rozumie już, że nic nie będzie już takie jak dotychczas.

Mało dziewczynek ogląda horrory w wieku siedmiu lat. Mało też horrorów przechodzi do rzeczywistości...

Nazywam się Laura Spring,mam 14 lat i od teraz będę prowadziła pamiętnik.Jestem wysoka,mam długie,kasztanowe włosy,trochę opaloną karnację i zielone oczy które (gdy się denerwuję) stają się ciemno-brązowe.Jestem raczej nieśmiała i nie umiem okazywać uczuć.Wszystko z tego powodu że nigdy nie miałam nikogo kto by mnie nauczył,jak się je okazuje.Największym problemem dla moich rodziców było to,że się w ogóle urodziłam gdyż moja matka zaszła w nieplanowaną ciążę.Moi rodzice byli jeszcze młodzi i nigdy mnie nie chcieli a że nie miałam żadnej bliskiej rodziny (oprócz nich) wylądowałam tutaj-w sierocińcu.Podobno kiedy miałam kilka miesięcy podrzucili mnie w kartonowym pudełku,owiniętą błękitnym kocykiem wprost pod drzwi sierocińca.Podobno do kartonowego pudełka była doczepiona karteczka na której było napisane-''Laura na pewno będzie się tu czuła lepiej niż u nas.''.Tak,skoro mnie nie chcieli to pewnie że czułam się w tym sierocińcu "lepiej niż u was'',przynajmniej na początku...Tak czy inaczej kocyk który pozostał mi po rodzicach i ten pamiętnik to jedyna moja własna rzecz w tym przytułku...Od dzisiaj obiecuję sumiennie go prowadzić i chronić w razie potrzeby.

-Nie! Po prostu odejdź!- krzyknęłam najgłośniej jak umiałam. Łzy spływały mi po policzkach. W końcu przestałam je już ścierać. Luke postawił kilka kroków w przód. - Valerie... proszę... Pokręciłam szybko głową. Muszę stąd uciec. Muszę uciec od niego. - Nie.- głos mi się załamał - Proszę. Nie mogę mu tego wybaczyć. Nie potrafię, nie chcę, nie umiem. Po prostu nie jestem w stanie tego zrobić. Ostatnia łza popłynęła po mojej skórze. ***** Read. Comment. Vote.