Yanan ateşteydi gözlerim. "Bir şey söyleyeyim mi?" dedim. Bana baktı, kararlı ve sıcak bir bakıştı bu "Her zaman." Gözlerim artık yalnızca ona bakıyordu. "Kimse beni kaybetmekten korkmadı" dedim. Ve bunu öyle içten söyledim ki göz pınarlarımın ıslak olduğunu fark ettim. Bir müddet sustu. Derin ve anlamlı bakıyordu; sanki nadir bir çiçeğe, ya da kırılacak bir kalbe dokunuyormuş gibi. "Ben korkuyorum," dedi, sesi titriyordu. "Hem de her zerremle." Bir savaşın ortasında yeşeren bu cümleler, kaderi değiştirecekti. Çünkü bu kez kalbini kaybedecek olan oydu.